Grzegorz Krzywiec to osoba, która przeczytała wszystko, co Dmowski napisał, ale nic z tego nie zrozumiała. Kuriozalne. Autor ma sporą wiedzę w temacie, płynnie idzie mu rysowanie tła epoki, często sięga do filozofii i socjologi i kiedy już nam się wydaje, że mamy - może i kontrowersyjną, może i tendencyjną, ale jednak - poważną pracę o Dmowskim, Krzywiec wywraca się na absolutnej podstawie - obiektywizmie.
Ta książka nie jest krytyczna, nie jest krytykancka, ona jest zafałszowanym obrazem. To fake-książka. Manipulacje, nie podawanie źródeł, publicystyka (może nawet erudycyjna, ale jednak) - o to przywary tej pozycji. Nie, nie to, że Krzywiec nie lubi Dmowskiego. To nie ma znaczenia. Brak warsztatu naukowego oraz fałszowanie historii dyskwalifikuje tę pozycję.
Do tego jest więcej problemów - brak regularnej struktury, brak koherentnej wizji pracy, a zamiast tego format strumienia świadomosci, co może i sprawia ładne wrażenie stylistyczne, ale pozbawia tę pozycję wszelkich walorów naukowych. Autor prześlizguje się po tematach, manipuluje i bawi nimi, robi książkę-wydmuszkę, która ma robić "atmosferę" oraz zastraszać czytelnika - indoktrynować go. Ktoś bez odpowiedniej znajomości tematu będzie tutaj bezbronny i możliwe, że ulegnie książce Krzywca. Jakim cudem jednak mogli mu ulec przedstawiciele świata nauki? Prof. Rudnicki? PAN? Dlaczego ta książka była dla Krzywca biletem do doktoratu? Dlaczego tak ZŁĄ i antynaukową pozycję zdecydowano się przetłumaczyć na angielski? Kuriozum.

Grzegorz Krzywiec to osoba, która przeczytała wszystko, co Dmowski napisał, ale nic z tego nie zrozumiała. Kuriozalne. Autor ma sporą wiedzę w temacie, płynnie idzie mu rysowanie tła epoki, często sięga do filozofii i socjologi i kiedy już nam się wydaje, że mamy - może i kontrowersyjną, może i tendencyjną, ale jednak - poważną pracę o Dmowskim, Krzywiec wywraca się na...