http://www.musicformyeyes.pl/2016/05/daze-do-wolnosci-syd-barrett-pink-floyd.html

Przymiotnikiem "legendarny" szasta się teraz na lewo i prawo. Legendarne są już kosmetyki, sprzęty gospodarstwa domowego, a w odniesieniu do branży muzycznej, to mało kto jest teraz nielegendarny, podczas gdy - moim zdaniem - określenie to jest tak naprawdę adekwatne do niewielkiej grupy artystów. Syd Barrett, bo dzisiaj o nim mowa, z pewnością należy do tej elitarnej gromadki.

Zanim jednak świat będzie bił się w licytacjach o pamiątki po nim, a na słowo Pink Floyd co druga osoba się ożywi, Syd przebędzie długą i ciężką drogę ze sobą samym.

COŚ NOWEGO
Syd uwielbiał rysować i malować, doskonale wyczuwał balans pomiędzy światłem i cieniem, był mistrzem w szybkich rysunkach. Od małego wykazywał zdolności artystyczne, a kiedy muzyka stała się kolejnym środkiem wyrazu nikt z jego bliskich specjalnie się nie zdziwił. Na początku dobrze dogadywał się z kolegami z Pink Floyd, był głównym odpowiedzialnym za kompozycje. Chłopcy uczyli się siebie i od siebie. Od początku chcieli stworzyć coś odważnego, nowego, coś, co będzie ich elementem rozpoznawczym. Dzisiaj wiemy, że im się to udało.

OTWORZYĆ DRZWI PERCEPCJI
Powstanie i duża część działalność Pink Floyd przypadła na lata, w których eksperymentowanie z narkotykami było w pewnych kręgach na porządku dziennym. Mało było wiadomo o ich skutkach ubocznych, a chociażby TIMES donosił, że LSD wykazuje cechy terapeutyczne w leczeniu alkoholizmu. Rozkwit narkotykowych wojaży i metafizyczne doznania to nieodłączne części muzyki Barretta i spółki. Awangarda Londynu napędzana była wtedy przez LSD i haszysz.


Arcyważnym elementem składowym muzyki Floydów było echo, czyli powtórzenie dźwięku spowodowane odbiciem fal dźwiękowych. Grali mocno, głośno, energetycznie, wprowadzając w trans słuchaczy. Bez względu na to, czy ktoś preferował styl ich grania czy nie, to zawsze wywoływali jakieś emocje używając do tego efektów dźwiękowych i świetlnych. Ich spektakle to tryumf mechaniki i agresywnej awangardy.

"Uważamy, że muzyka i światła to część jednej całości. Jedno uzupełnia i rozwija drugie.
W przyszłości zespoły popowe będą musiały zaoferować coś znacznie więcej niż zwykły koncert. Będę musiały zaproponować dopracowany spektakl" powie Barrett w 1967 roku.


David Bowie wspomina Syda Barretta jako pełnego charyzmy i hipnotyzującego na scenie artystę: "Pierwszy z muzyków rockowych, którego widziałem w makijażu i który dobrze w nim wyglądał. (...) Widziałem Pink Floyd w Marquee i to zainspirowało mnie do tworzenia musicali".


CZŁOWIEK, KTÓRY CZUŁ ZA BARDZO (?)
Z czasem u Syda problemy natury psychicznej pogłębiają się. Efektem tego jest eskalacja dysonansów w zespole i zmiany personalne w zespole, które Barrett źle znosi. Jak to się stało, że wesoły, pełny życia i pasji człowiek, zamyka się w sobie, izoluje od bliskich mu osób i zaczyna życie w świecie równoległym?


Książka "Syd Barrett i Pink Floyd. Mroczny świat" jest fantastycznym zestawieniem życia tego artysty. Autor wykonał niemożliwą z pozoru pracę: dotarł do osób, do źródeł, przez to całość jest niezwykle solidnie udokumentowanym obrazem życia Syda Barretta. To też niezwykły kąsek dla wszystkich wielbicieli muzyki Pink Floyd, w którym znajdą szczegółowe techniczne informacje związane z samą tylko muzyczną płaszczyzną twórczości grupy. Fragmenty opisujące to jak krok po korku powstawały te fantastyczne kompozycje są gratką dla wszystkich fanów.

Niezwykła osobowość. Niezwykła książka. 5/5!

http://www.musicformyeyes.pl/2016/05/daze-do-wolnosci-syd-barrett-pink-floyd.html

Przymiotnikiem "legendarny" szasta się teraz na lewo i prawo. Legendarne są już kosmetyki, sprzęty gospodarstwa domowego, a w odniesieniu do branży muzycznej, to mało kto jest teraz nielegendarny, podczas gdy - moim zdaniem - określenie to jest tak naprawdę adekwatne do niewielkiej grupy...