Niewielka objętością powieść niesie w sobie ciężar dorastania w towarzystwie przemocy psychicznej. Przemocy ubranej w upozorowaną czułość oraz okrutny humor, pełną niby to szczerych wyznań, których rodzic nigdy potomstwu zdradzać nie powinien. Dziecko, które nie mogło być dzieckiem czy dorosła, która bierze na siebie obowiązek opieki nad nierozważnym mężczyzną, który wielokrotnie ją zawiódł — niezależnie od etapu fabuły, wszystko ocieka trudnymi emocjami, które jako czytelnik przeżywałam na swój sposób. Trochę przez przyzmat własnych doświadczeń, trochę przez moc barwnego języka, który ucieka w stronę poetyki, ale rewelacyjnie odbija niewielkie niuanse rodzinnych relacji. „Swobodne spadanie“ jest więc powieścią emocji. Zawiłością umysłu, który wiele ojcu ma do zarzucenia, ale jednocześnie nie potrafi go odrzucić.

Katarzyna Pochmara-Balcer nie zmierza do określonego celu. Mam wrażenie, że ukazana relacja zachowała ciągłość, choć niezmiennie się zmieniała. Od początku do końca pozostaje jednam rozchwiana, niestabilna, pełna skrajnych uczuć. Jako czytelnik — byłam tym przytłoczona. Chciałam krzyczeć o odcięciu, terapii, jakiejkolwiek formie emocjonalnej pomocy dla dziewczynki, która utknęła w ciele dorosłej kobiety. Ale mogłam tylko obserwować.

Co mnie zaskoczyło, to to, że język do mnie nie trafił. Był ciekawy, uwypuklił emocje, mogliście nakreślił wydarzenia. I jak normalnie uwielbiam takie zabiegi, tak tym razem nie podziałały na moje serce. Doceniam więc historię, doceniam jej emocjonalną stronę oraz dopracowanie psychiki bohaterów. To tekst z potencjałem. Tylko nie do końca MÓJ.

Niewielka objętością powieść niesie w sobie ciężar dorastania w towarzystwie przemocy psychicznej. Przemocy ubranej w upozorowaną czułość oraz okrutny humor, pełną niby to szczerych wyznań, których rodzic nigdy potomstwu zdradzać nie powinien. Dziecko, które nie mogło być dzieckiem czy dorosła, która bierze na siebie obowiązek opieki nad nierozważnym mężczyzną, który...