Przeczytałem u Stasiuka, jak to Topol z kumplami przyszli do niego do Wołowca na piechotę przez ”zieloną granicę” i jest z tego książkowa relacja –dla mnie jednak nie rewelacja.

Owszem, interesująca jest tu wielorakość odniesień intertekstualnych, historycznych i wszelkich innych, jakie lubię u lubianych, a nawet ulubionych Czechów, ale zbyt wiele miejsca zajmuje – jak dla mnie – konsumpcja C2H5OH. Czasami sprzyja ona literaturze, tak jak i narkotyki, ale tylko jako wyzwalacz autorskiej weny (a nie jest to jednak rzecz tej klasy, co „Moskwa-Pietuszki” Wieniedikta Jerofiejewa, czym zaczytywało się moje pokolenie).

„Zawsze, kiedy piję, cieszę się na trzeźwość I odwrotnie” – deklaruje Topol. Tylko czy muszę poznawać poszczególne etapy pochłaniania przeróżnych płynów o powyższym wzorze chemicznym (a propos: jaki jest wzór piwa?) i wpływ ich przedawkowania na zachowania konsumentów?

No dobra, między tym całym opilstwem jest sporo niezłych wątków, zwłaszcza w perspektywie brata Czecha na Polskę – pozbawionej tego nieznośnego, a tak częstego zadęcia naszego spojrzenia na siebie i własny kraj. I tu faktycznie – bez wódki „nie razbierosz”.

Aż się prosi o parę cytatów. Najwspanialszy to taki: „Polskie psy biegały do Czech się nażreć, my do Polski biegaliśmy szczekać. Wietrzyć wolność”.

Ładne jest tez wspomnienie Topola z dawnych lat: „Pierwszy raz szedłem do Polski przez Ziemię Kłodzką. Akurat nie puszczali nikogo z długimi włosami, więc na granicę poszedłem w nocy sam. Polska była dzika i wywrotowa. Pociągiem można było jechać cały dzień. Chodzić daleko”.

Wszystko przebija pytanie Autora: „Czy aby ci Polacy nie mają przypadkiem źle w głowie?” (tylko pozornie padło ono w kontekście szarzy konnicy wymachującej szablami na Szwedów uzbrojonych w broń palną).

Topol ma w ogóle zdrowe podejście: „Bogu niech będą dzięki, że jesteśmy w naszym wstrętnym zarzyganym wschodnioeuropejskim pociągu. Okna można tu otwierać i człowiek spokojnie opycha się powietrzem „ (w wagonach sowieckich okna były nieotwieralne, bo i po co?

Spodobało mi się określenie przez Autora Łemków mianem „środkowoeuropejskich leśnych Kurdów” (nawet autonomii się nie doczekali, jak teraz Kurdowie…). „Polacy umyli ręce jak Piłat, Czechosłowacy swoich Łemków pocałowali jak Judasz, a Stalin zdecydował o przesiedleniu”.

Istotny błąd rzeczowy Autora: enkawudysta Karol Świerczewski nie był „osobą dowodzącą deportacjami”. Odwrotnie: to pretekstem do stalinowskich wywózek w akcji „Wisła„ - w której nasz kochany IPN nie dostrzegł niczego zbrodniczego - była jego śmierć z rąk UPA. To nie polscy „wyklęci” zlikwidowali zatem najwyższego w Polsce sowieckiego dygnitarza - nie dane im było mieć „swego Kutscherę ”….

PS Żeby się jeszcze do czegoś przyczepić: nie rozumiem czemu - skoro jest polski egzonim - w tłumaczeniu jako nazwa słowackiego Bardejowa występuje Bardiów.

Przeczytałem u Stasiuka, jak to Topol z kumplami przyszli do niego do Wołowca na piechotę przez ”zieloną granicę” i jest z tego książkowa relacja –dla mnie jednak nie rewelacja.

Owszem, interesująca jest tu wielorakość odniesień intertekstualnych, historycznych i wszelkich innych, jakie lubię u lubianych, a nawet ulubionych Czechów, ale zbyt wiele miejsca zajmuje – jak...