Jako wielka fanka „Tajemnej historii” od lat zatracam się w kolejnych książkach w stylu dark academia. Osadzenie fabuły na uniwersytecie, niepowtarzalny nastrój i intrygujące motywy zawsze przyciągały mnie do tego podgatunku. Gdy na liście premier pojawia się książka, która ma potencjał dania mi choć namiastki tego, za co pokochałam wspomnianą pozycję Donny Tartt, bez wahania dodaję ją do swojej listy. Przyznam jednak, że od dłuższego czasu nie znalazłam godnego następcy (choć „Babel” jest bardzo blisko tego tytułu). Może poprzeczka została postawiona zbyt wysoko?

Effy Sayre od zawsze wierzyła w baśnie. Jednak tak naprawdę nie miała innego wyboru. Ukojenie od nawiedzających ją od dzieciństwa wizji, przedstawiających Baśniowego Króla, znajduje w tajemniczej powieści. Książka ta staje się jedynym schronieniem Effy w obliczu dusznego klimatu wydziału architektury prestiżowej uczelni. Bierze udział w konkursie na zaprojektowanie domu zmarłego pisarza, poznaje Prestona – młodego studenta literaturoznawstwa, który w swoich pracach usiłuje zdemaskować autora ulubionej książki Effy. W ten sposób rozpoczyna się zaciekła rywalizacja między dwójką studentów, którzy wkrótce odkrywają, że istnieją mroczne siły, zarówno te zrodzone w zwyczajnym świecie, jak i magiczne, które zrobią wszystko, żeby uniemożliwić im dojście do prawdy. A prawda może doprowadzić młodych studentów do klęski.

„Studium zatracenia” – co za piękny tytuł! Autorka zgrabnie splata tutaj wątki akademickie, feministyczne i romantyczne. Warto jednak zauważyć, że jeśli zaintrygowała was kwestia studiowania architektury przez główną bohaterkę – obniżyłabym swoje oczekiwania na pogłębienie tej kwestii. Uwaga autorki skupia się przede wszystkim na literaturoznawstwie, roli kobiet w literaturze zarówno jako bohaterek, jak i autorek. Poszukiwanie zależności i podążanie za tropami, które mogą doprowadzić bohaterów do rozwiązania zagadki, a to wszystko w otoczce gotyckiej atmosfery, nieco dusznego klimatu i aury tajemnicy.

Akcja tej powieści rozgrywa się w wykreowanym od podstaw świecie. To nietypowy wybór w powieściach tego typu – dark academia kojarzy mi się raczej z osadzeniem w świecie realnym z ewentualnymi elementami magii. Warto zwrócić uwagę na kreację relacji pomiędzy głównymi bohaterami – mamy tutaj typowy przykład akademickich rywali, zaciekle broniących swoich odmiennych poglądów, którzy jednak muszą znaleźć wspólny grunt, aby osiągnąć określony cel. Wielu z was zapewne domyśla się, w jaką stronę ta relacja zmierza. Brakowało mi w niej pewnej naturalności, drobnych słów czy gestów, które wskazywałyby na zmianę dynamiki pomiędzy postaciami i ich nastawienia w stosunku do siebie.

Z pozoru ta książka miała w sobie wszystko, co powinno sprawić, że pochłonę ją jednym tchem i dodam na listę ulubieńców. Niestety coś między nami nie zagrało. Klimat – rzeczywiście wspaniały, motywy – intrygujące, lecz jak dla mnie niewystarczająco pogłębione, rozwiązanie sprawy – zaskakujące, ale jednak nie do końca satysfakcjonujące. Wśród wielu podobnych „jesiennych” książek, które ostatnio pochłaniam, ta była dla mnie przyjemnym doświadczeniem, ale po kilku tygodniach raczej pójdzie w zapomnienie.

Dominika Wojtera