Effy Sayre od zawsze wierzyła w baśnie. Jednak tak naprawdę nie miała innego wyboru. Ukojenie od nawiedzających ją od dzieciństwa wizji, przedstawiających Baśniowego Króla, znajduje w tajemniczej powieści. Książka ta staje się jedynym schronieniem Effy w obliczu dusznego klimatu wydziału architektury prestiżowej uczelni. Bierze udział w konkursie na zaprojektowanie domu zmarłego pisarza, poznaje Prestona – młodego studenta literaturoznawstwa, który w swoich pracach usiłuje zdemaskować autora ulubionej książki Effy. W ten sposób rozpoczyna się zaciekła rywalizacja między dwójką studentów, którzy wkrótce odkrywają, że istnieją mroczne siły, zarówno te zrodzone w zwyczajnym świecie, jak i magiczne, które zrobią wszystko, żeby uniemożliwić im dojście do prawdy. A prawda może doprowadzić młodych studentów do klęski.

„Studium zatracenia” – co za piękny tytuł! Autorka zgrabnie splata tutaj wątki akademickie, feministyczne i romantyczne. Warto jednak zauważyć, że jeśli zaintrygowała was kwestia studiowania architektury przez główną bohaterkę – obniżyłabym swoje oczekiwania na pogłębienie tej kwestii. Uwaga autorki skupia się przede wszystkim na literaturoznawstwie, roli kobiet w literaturze zarówno jako bohaterek, jak i autorek. Poszukiwanie zależności i podążanie za tropami, które mogą doprowadzić bohaterów do rozwiązania zagadki, a to wszystko w otoczce gotyckiej atmosfery, nieco dusznego klimatu i aury tajemnicy.

Akcja tej powieści rozgrywa się w wykreowanym od podstaw świecie. To nietypowy wybór w powieściach tego typu – dark academia kojarzy mi się raczej z osadzeniem w świecie realnym z ewentualnymi elementami magii. Warto zwrócić uwagę na kreację relacji pomiędzy głównymi bohaterami – mamy tutaj typowy przykład akademickich rywali, zaciekle broniących swoich odmiennych poglądów, którzy jednak muszą znaleźć wspólny grunt, aby osiągnąć określony cel. Wielu z was zapewne domyśla się, w jaką stronę ta relacja zmierza. Brakowało mi w niej pewnej naturalności, drobnych słów czy gestów, które wskazywałyby na zmianę dynamiki pomiędzy postaciami i ich nastawienia w stosunku do siebie.

Z pozoru ta książka miała w sobie wszystko, co powinno sprawić, że pochłonę ją jednym tchem i dodam na listę ulubieńców. Niestety coś między nami nie zagrało. Klimat – rzeczywiście wspaniały, motywy – intrygujące, lecz jak dla mnie niewystarczająco pogłębione, rozwiązanie sprawy – zaskakujące, ale jednak nie do końca satysfakcjonujące. Wśród wielu podobnych „jesiennych” książek, które ostatnio pochłaniam, ta była dla mnie przyjemnym doświadczeniem, ale po kilku tygodniach raczej pójdzie w zapomnienie.

Dominika Wojtera