Chyba każdy człowiek mając zostać pierwszy raz rodzicem zastanawia się jak to będzie. Snuje plany, tworzy wizje cudownych chwil z małym szkrabem, próbuje przygotować się na każdą ewentualność, aby nowy członek rodziny czuł się w jego obecności bezpiecznie i szczęśliwie. Niestety, w wielu przypadkach - mogę chyba zaryzykować stwierdzenie, że w większości - po pojawieniu się na świecie potomka, świeżo upieczony rodzic musi zderzyć się z brutalną rzeczywistością i zrozumieć, że nie wszystko może być tak kolorowe i wspaniałe. Sam, jako młody ojciec, przeżyłem po pojawieniu się syna drobny szok, jak wiele rzeczy musi się diametralnie zmienić i dostroić do nowej sytuacji.

O tych właśnie sprawach, mówiąc w wielkim skrócie, opowiada powieść Mink Elliott zatytułowana "Stowarzyszenie wkurzonych rodziców". Główną bohaterką i narratorką powieści jest dobiegająca czterdziestki Roxanne, mieszkająca na brytyjskiej prowincji matka niespełna rocznej Joey. Roxy dzieli życie ze swoim wiecznie nieobecnym partnerem - Jackiem - który codziennie dojeżdża wiele kilometrów do pracy z ich "cudownego wiejskiego domku", będącego w wiecznym remoncie (lub niekończącej się budowie - zależy jak na to spojrzeć). Wychowanie małej Josephine spada więc prawie w całości na głowę matki, która porzuciła pracę w redakcji pisma dla rodziców na rzecz prowadzenia domu i rodziny. Nawiasem mówiąc użycie słowa "mała" względem Joey jest w pełni umowne, bo jak na swoje dziesięć miesięcy, jest nieźle utuczona, a na dodatek na każdym kroku brana za chłopca - w czym z resztą tylko pomaga niefortunnie dobrane imię. Pewnego dnia Roxy dochodzi do wniosku, że dość ma wiecznego olewania przez partnera - który nad obecność z nią przedkłada grę w golfa lub ulubioną strategię - i ciągłej opieki nad dzieckiem, któremu daleko do wizerunku cudownego, pachnącego bobaska, tworzonego przez media. Decyduje się stworzyć coś na kształt grupy wsparcia, ale doprawionego litrami alkoholu, tonami papierosów i godzinami ględzenia o niczym - Stowarzyszenie Wkurzonych Rodziców. Pomysł okazuje się strzałem w dziesiątkę, a SWR powoli zmienia życie przytłoczonej tym wszystkim Roxanne i innych jego członków, stając się z czasem klubem nie tylko wkurzonych rodziców, ale ludzi wkurzonych z powodów wszelakich, z dziećmi gdzieś w tle.

Głowna bohaterka jest bardzo wiarygodna, ma kompleksy, nałogi i nie kryje uczuć przed czytelnikiem, jej emocje są w pełni ludzkie, myśli proste, zrozumiałe i często zabawne - niejeden na pewno powie, że sam zachował by się w danej sytuacji tak jak Roxy. Niejednokrotnie zdarzało mi się łapać na tym, że podświadomie podstawiam do niektórych sytuacji siebie, żonę i syna, choć i tak muszę przyznać, że u nas sprawy wyglądają o niebo lepiej niż u Roxanne i Jacka. A może to właśnie dlatego książka przypadła mi do gustu? W końcu każdy chyba lubi wiedzieć, że są inni, którzy mają znacznie gorzej...

Mink Elliott stworzyła świetne czytadło, które dosłownie połyka się bez opamiętania. Książka jest tak zgrabnie ułożona, że ma się wrażenie, jakby oglądało się dobry film - z gatunku komedii obyczajowej (względnie romantycznej). Nie można oczywiście zapomnieć, że lekkość odbioru książki to w dużej mierze zasługa tłumaczki – w tym miejscu chciałbym pogratulować pani Małgorzacie Fabianowskiej za porządny, przystępny przekład, a wydawcy za profesjonalne wydanie bez zbędnych „baboli”.

Choć osobiście nie gustuję w tego typu literaturze, to czytanie Stowarzyszenia Wkurzonych Rodziców muszę uznać za czas naprawdę udany. Polecam tę książkę wszystkim młodym rodzicom i tym, którzy rodzicami zostać dopiero planują.
I wszystkim innym, bo to w gruncie rzeczy ciekawa, niesztampowa powieść obyczajowa, która z pewnością znajdzie szerokie grono zadowolonych czytelników.

Paweł Kukliński