W ostatnim czasie (w ciągu ostatnich pięciu lat?) ukazuje się mnóstwo powieści młodzieżowych o szeroko pojętej tematyce LGBT+. Większość tych powieści to tłumaczenia, a książki te – ze względu na gwałtownie rosnącą popularność gatunku – często powstają na zamówienie najróżniejszych wydawnictw, które chcą zarobić. Efekt jest często mizerny, a wątki fabularne kompletnie nie przystają do polskich realiów (bo rzecz się dzieje np. w elitarnej amerykańskiej szkole). Dojrzały czytelnik, który szuka literatury z tzw. wątkiem queer musi się naprawdę nieźle natrudzić. „Skrawki”, jestem o tym głęboko przekonany, zostały napisane z potrzeby autora, a nie po to, by nasycić chłonny „tej” tematyki rynek.
Historię można opowiedzieć na różne sposoby, wiadomo. Można zachować chronologię i mówić linearnie. Można też chronologię podrzeć i wymieszać, a potem obserwować, jak skrawki układają się niczym puzzle w jedną całość. Ten drugi sposób jest trudniejszy i nie zawsze przynosi ciekawe efekty, ryzyko jest całkiem spore, bo tylko wprawny pisarz przemiesza chronologię tak, by czytelnik nie zagubił się w gąszczu wątków, postaci i planów czasowych. To się Dariuszowi Adamowskiemu udało. W jego powieści dzieciństwo bohatera (samobójcza i tajemnicza śmierć matki, alkoholizm ojca) przeplatają się z przeszłością (Warszawa – a może raczej „warszawka”, związek z mężczyzną, do którego bohater-melancholik nostalgicznie wciąż wraca myślami) i teraźniejszością (choroba, śmierć ojca, relacja miłosna z kolegą z dzieciństwa, Mirkiem).
W pewnym sensie „Skrawki” są jak tragedia antyczna. Piętrzą się komplikacje, odsłaniają się kolejne skomplikowane zależności między bohaterami, jest hamartia (czyli błędne odczytanie własnej sytuacji), a wreszcie właściwe rozpoznanie, które – w tragedii – prowadzi do katastrofy, ale też do katharsis. W ten sposób bohater poznaje rodzinną tajemnicę. Nie wiemy jednak, co z tym poznaniem zrobi: czy prawda go złamie, czy uzdrowi? Być może właśnie to niejednoznaczne (dla mnie) zakończenie sprawia, że o „Skrawkach” się myśli, że nie jest to książka, o której szybko się zapomina. I to lubię najbardziej w literaturze.

W ostatnim czasie (w ciągu ostatnich pięciu lat?) ukazuje się mnóstwo powieści młodzieżowych o szeroko pojętej tematyce LGBT+. Większość tych powieści to tłumaczenia, a książki te – ze względu na gwałtownie rosnącą popularność gatunku – często powstają na zamówienie najróżniejszych wydawnictw, które chcą zarobić. Efekt jest często mizerny, a wątki fabularne kompletnie nie...