Czytasz i ciągle masz ochotę zakrzyknąć: „o jasna cholera!” albo „ja pitolę!”. I się zastanawiasz, jak sam byś postąpił.
Zaczyna się niewinnie: zupełnie przypadkowi ludzie, tacy jak my, za próbę obalenia rządu, zostają skazani na 15 lat życia na obcej planecie, Tatui. Tam mają codziennie pracować po 10 godzin, aby wytworzyć kilodżule, dzięki którym będą mogli po piętnastu latach wrócić na Ziemię.
Poznajemy Nicole i Tony’ego – liderów swoich grup, którzy, każdy na swój sposób, muszą zmobilizować kolegów i koleżanki do pracy, wymusić posłuszeństwo i zadbać, aby codziennie była praca (wtedy zbierają się dżule). Jednocześnie muszą zorganizować sobie życie na obcej planecie, zbudować dom, obronić się przed gangami, zgromadzić zapasy żywności (zwłaszcza na zimę), zakochać się.
Po prawie roku pobytu dowiadują się, że nikt ich nie zabierze na Ziemię. Oni wygrali już los na loterii, są bezpieczni, są na Tatui, dzikiej ale nie zagrożonej planecie. Teraz trzeba ratować Ziemian za zebrane kilodżule albo równowartość 100 000 złotych.
Autorki stawiają swoich bohaterów przed dylematem, kogo zamawiać w pierwszej kolejności: mamę? Tatę? Ukochaną osobę? A może obcego? A może uchodźcę z terenów Ziemi objętych walkami?
Czyta się szybko, polecam!

Czytasz i ciągle masz ochotę zakrzyknąć: „o jasna cholera!” albo „ja pitolę!”. I się zastanawiasz, jak sam byś postąpił.
Zaczyna się niewinnie: zupełnie przypadkowi ludzie, tacy jak my, za próbę obalenia rządu, zostają skazani na 15 lat życia na obcej planecie, Tatui. Tam mają codziennie pracować po 10 godzin, aby wytworzyć kilodżule, dzięki którym będą mogli po piętnastu...