Ta książka, z rodzaju raczej tych refleksyjnych i poważnych niż wypełnionych akcją i przygodami młodych i zdrowych bohaterów, wpadła mi w ręce zanim w ogóle brałem pod uwagę, że jest kontynuacją. Ale okazuje się, że broni się jako samodzielna pozycja. Ważniejsi bohaterowie są wystarczająco wyraźnie zarysowani, a wszystkie rzeczy, które mogłyby potrzebować wyjaśnienia dla pełnego doświadczania książki, są wyjaśnione. Oczywiście nie wszystko jest wyłożone od razu i czarno na białym – czytelnik ma możliwość analizy, oceny i wyciągania własnych wniosków. Jest tu mnóstwo aluzji do Biblii i religii w ogóle. Na pewno nie da się podejść do dzieła Patykiewicza bezrefleksyjnie.

Całość recenzji na: https://trzynasty-schron.net/ie_ksiazki_i_wrzuca_was_w_ogien_2.htm

Ta książka, z rodzaju raczej tych refleksyjnych i poważnych niż wypełnionych akcją i przygodami młodych i zdrowych bohaterów, wpadła mi w ręce zanim w ogóle brałem pod uwagę, że jest kontynuacją. Ale okazuje się, że broni się jako samodzielna pozycja. Ważniejsi bohaterowie są wystarczająco wyraźnie zarysowani, a wszystkie rzeczy, które mogłyby potrzebować wyjaśnienia dla...

Kurczę! W końcu to wymęczyłem. Pierwsza książka była dużo ciekawsza. No i szybciej się ją czytało. Tu miałem wrażenie, że było za dużo lania wody. Końcówka taka, że nie wiadomo czy autorowi nie przyjdzie do głowy ciągnąć w trzecim tomie. Ale to już sobie podaruję...

Kurczę! W końcu to wymęczyłem. Pierwsza książka była dużo ciekawsza. No i szybciej się ją czytało. Tu miałem wrażenie, że było za dużo lania wody. Końcówka taka, że nie wiadomo czy autorowi nie przyjdzie do głowy ciągnąć w trzecim tomie. Ale to już sobie podaruję...

Jeśli ktoś polubił Tom I - przekona się do tomu II bo prowadzony jest w podobnym stylu - oczywiście ze świeżą historią. Spora dawka religii, specyficzna mowa itd... - spójna , ciekaw opowieść

Jeśli ktoś polubił Tom I - przekona się do tomu II bo prowadzony jest w podobnym stylu - oczywiście ze świeżą historią. Spora dawka religii, specyficzna mowa itd... - spójna , ciekaw opowieść

Druga część tak samo świetna, jak i pierwsza. Ocalały Kacper wraz ze swoim synem Maćkiem, wyrusza by ratować swoją córkę przez zgubą. Udają się do miasta, do którego nie maja zbyt ciepłych uczuć. Czu uda im się odnaleźć Kaśkę? Tak naprawdę dziewczyna nie wiem z czym przyjdzie jej się zmierzyć.. Prawda okazuje się przerażająca..

Druga część tak samo świetna, jak i pierwsza. Ocalały Kacper wraz ze swoim synem Maćkiem, wyrusza by ratować swoją córkę przez zgubą. Udają się do miasta, do którego nie maja zbyt ciepłych uczuć. Czu uda im się odnaleźć Kaśkę? Tak naprawdę dziewczyna nie wiem z czym przyjdzie jej się zmierzyć.. Prawda okazuje się przerażająca..

Pierwszy tom zdecydowanie nie przekonał mnie do sięgniecia po kolejny tom... Kontynuację przeczytałem głównie dlatego, że miałem ją na półce i nie chciałem pozostawić jej bez czytania...

Najważniejsza informacja o tej książce, to fakt, że z fantastyką ma mało wspólnego... Jest to raczej obyczajówka umiejscowiona w zamarzniętym świecie postapo, który równie dobrze mógłby okazać sie np. odciętą od świata częścią Alaski... Sama historia dzieje się właściwie na wsi, kilkanaście lat po wydarzeniach z pierwszego tomu. Mamy tu więc sporo zmian, nowych bohaterów i inne zasady panujące na świecie, ale czy to jest wystarczający powód, by napisać kolejną książkę w tym uniwersum? Niekoniecznie...

Po raz kolejny książka okazuje się być mocno religijna... Tym razem przekonujemy się co oznacza określenie 'ślepa wiara', które wielokrotnie jest po prostu zwykłą głupotą. Przerażające wręcz jest to, jak bardzo jeden z bohaterów uzasadnia swoje, pozbawione rozsądku wyczyny, wiarą w Boga... Nie zrozumiałem również, co autor chciał w ten sposób przekazać...

Nie jestem fanem języka staropolskiego, a dialogi i monologi prowadzone były właśnie w taki sposób... Miejsce akcji książki to w dużej mierze wieś, przez co jezyk używany przez mieszkańców był automatycznie dostosowany. Część słów była dla mnie niestety niezrozumiała i musiałem wyszukiwać ich znaczenia w słownikach (np. patrochy, mijanka, szychta),gdyż nie używa się ich już na codzień.

Uważam, że napisanie tego tomu było całkowicie niepotrzebne... Nie wniósł nic nowego, historie bohaterów były w dużej mierze nudne i przyziemne, a fantastyki można się tu doszukiwać jedynie na siłę...

Pierwszy tom zdecydowanie nie przekonał mnie do sięgniecia po kolejny tom... Kontynuację przeczytałem głównie dlatego, że miałem ją na półce i nie chciałem pozostawić jej bez czytania...

Najważniejsza informacja o tej książce, to fakt, że z fantastyką ma mało wspólnego... Jest to raczej obyczajówka umiejscowiona w zamarzniętym świecie postapo, który równie dobrze mógłby...

Pierwsza książka, którą przeczytałem z tej serii i z pewnością nie ostatnia. Język, sposób pisania, charakterystyczna maniera autora pozwala lekko czytać historię Kacpra, Miry, Kaśki, Maćka i księdza. Trochę z przekąsem twierdzę, że jest to fantastyka postapokaliptyczna z elementami literatury obyczajowej. Przez długi czas akcja jest dość mozolna, powolna, nie dzieje się w opowieści nic zaskakującego, ani emocjonującego. Dopiero od połowy z większym zainteresowaniem śledziłem perypetie bohaterów. Zakończenie osobiście nie ujęło mnie. Na plus jednak zasługuje sam świat i jego mroźny klimat.
W historii znalazło się wiele niedopowiedzeń lub nieścisłości, ale wynikać to może z faktu, że rozpocząłem poznawanie historii świata od środka.

Pierwsza książka, którą przeczytałem z tej serii i z pewnością nie ostatnia. Język, sposób pisania, charakterystyczna maniera autora pozwala lekko czytać historię Kacpra, Miry, Kaśki, Maćka i księdza. Trochę z przekąsem twierdzę, że jest to fantastyka postapokaliptyczna z elementami literatury obyczajowej. Przez długi czas akcja jest dość mozolna, powolna, nie dzieje się w...

Bardzo oryginalna książka w kategorii post-apo. Na początku miałem mały problem z ułożeniem tego w czasie od, nazwijmy to roboczo, Końca cywilizacji jaką znamy. Odnosilem się do pewnego czasu wspominanego kilka razy na łamach książki ale dopiero na samym jej końcu okazało się czy moje podejrzenia są prawidłowe czy nie [wybaczcie taki tekst ale nie chcę psuc Wam przyjemności z samodzielnego odkrywania]. Mogę za to zdradzić Wam iż z całej książki wręcz emanuje zimno. I to takie lodowcowe, dlatego przygotujcie sobie coś ciepłego na czas lektury tej pozycji. Trochę ciężko powiedzieć mi cokolwiek o postaciach obecnych na stronach tej bądź co bądź obfitej [prawie 450 stron], a to dlatego iż nie czułem by w jakikolwiek sposób zmieniali się. Oczywiście zdarzały im się przygody, nawet wiele, ale do każdej podchodzili jak aktorzy do roli wyuczonej i odgrywanej przez wiele lat, i to czasem wyjątkowo słabo. Przez co nie wydawali się [tu dziwne określenie], do końca rzeczywiści.



Sam styl w jakim napisana została książka, jest interesujący i pokazuje nam różne sceny [poukładane chronologicznie i często zachodzące na siebie], towarzysząc jednej z osób. Jednak należy Wam się ostrzeżenie iż pierwsze sto, stodwadzieścia stron może was bardzo łatwo odrzucić od samego produktu. Musicie mieć na uwadze iż wprowadzenie do tego uniwersum jest długotrwałe i zanim powiecie, że to jest drugi tom i nie powinien tłumaczyć tego co pewnie zostało już powiedziane w poprzedniczce chciałbym powiedzieć iż mam świadomość, że przeczytałem końcowy tom, chociaż z racji końca wcale nie zdziwiłbym się gdyby autor planował napisanie kolejnej części. Mimo dość gwałtownych zamknięć kilku ważnych wątków został jeden bardzo ładnie pozostawiony z wieloma niedopowiedzeniami.

Ogólnie, książka jest interesującą pozycją z długim rozwinięciem, sztucznymi bohaterami, akcją której trzeba pozwolić się rozkręcić a także zakończeniem pozostawiając czytelnika w nadziei na kontynuowanie wątków.

Zapraszam również na mego bloga:
https://ksiazki-czytamy.blogspot.com/

Bardzo oryginalna książka w kategorii post-apo. Na początku miałem mały problem z ułożeniem tego w czasie od, nazwijmy to roboczo, Końca cywilizacji jaką znamy. Odnosilem się do pewnego czasu wspominanego kilka razy na łamach książki ale dopiero na samym jej końcu okazało się czy moje podejrzenia są prawidłowe czy nie [wybaczcie taki tekst ale nie chcę psuc Wam przyjemności...

Minęły lata, od kiedy ludzie opuścili góry i zamieszkali w dolinie. Kacper dorósł, wraz z Mirą zakładając rodzinę: mają razem dwójkę dorosłych już dzieci. Gdy Kaśka, jego córka, zakochuje się w chłopaku z Miasta i ucieka, niewidomy mężczyzna razem ze swoim synem wyrusza na jej poszukiwania.


Dość dużo wody w rzece musiało upłynąć, bym zabrała się za drugi tom cyklu „Dopóki nie zgasną gwiazdy”. Pierwszy nie zrobił na mnie wielkiego wrażenia i choć miałam od razu obydwie części na półce, nie miałam ochoty, by wracać do tego świata. I słusznie, bo właściwie dostałam powtórkę z rozrywki.
Bo chodź pod względem fabularnym teoretycznie dużo się zmieniło, to historia, jako całość, cały czas mnie nie porywa i nie pozwala w sobie w pełni uwierzyć. Jest na to zbyt płaskie i nijakie, jakby nieprzemyślane; niby wszystko trzyma się kupy, ale jednak widać, że to sztucznie wykreowana rzeczywistość. Nie da się w nią wsiąknąć sercem i duszą, czyli tak, jakbym sobie tego życzyła.
Poza tym chociaż to post-apokalipsa to brakuje w niej pewnej grozy, klimatu, który na taki świat działa zbawiennie. Tu wszystko teoretycznie jest groźne, ale w praktyce wiemy, że to jest tak „na niby”, że autor nad tym wszystkim panuje; że to sztuczna kreacja i bez powodu naszym bohaterom nie stanie się krzywda.
Samą książkę jednak czyta się całkiem płynnie i szybko: to nie jest lektura, która nudzi stylem autora. W „I wrzucą was w ogień” nie znajdziecie ani wykwintnego języka, ani przydługich, zachęcających do spania opisów. To bez wątpienia zaleta tej, jak i poprzedniej powieści Patykiewicza, chociaż... moim zdaniem są autorzy, którzy w tej konwencji po prostu radzą sobie lepiej.

Pod względem fabuły, kontynuacja porusza poważniejsze tematy. W „Dopóki nie zgasną gwiazdy” mieliśmy do czynienia z powieścią stylizowaną na przygodową, z jednym bohaterem. Tym razem dostajemy historię o wiele bardziej rodzinną: obserwujemy dorastanie Kaśki i ojca, który nie potrafi pogodzić się z wyborem córki. Na dodatek dostajemy jednak bardziej okrutny świat, z mocniejszą intrygą. Nie oznacza to jednak, że ta książka wypada lepiej: moim zdaniem jej poziom utrzymany jest na równi z pierwszą, albo nawet: jest z nią trochę gorzej.
Bo jednak gdy brakuje odpowiedniego klimatu, post-apokalipsa, która próbuje być poważna wypada nijako i blado. Zwłaszcza, że to nie jest już aż tak młodzieżowa opowieść, jak tom pierwszy, przy której łatwiej mi było przymknąć oko na takie rzeczy. Poza tym samej intrygi stosunkowo łatwo jest się domyśleć, a autor nie rozwija dostatecznie ani samej akcji, ani nie pogłębia jakoś szczególnie postaci.
Poza tym nie rozumiem, jak w tym świecie działają... drzewa. To być może drobna sprawa, ale... w trakcie czytania książki, nie potrafiłam pojąć, w jaki sposób las, w którym żyją bohaterowie, w ogóle jeszcze istnieje. Po ponad trzystu latach wiecznej zimy nawet iglaki zaczęłyby wymierać, zwłaszcza, że skoro śnieg nigdy nie rozmarza to młode pędy nie mają szans na rozwój... A to właśnie istnienie drzew pozwala jakkolwiek istnieć opisanej przez Patykiewicza cywilizacji. Podejrzewam, że gdybym bardziej przyjrzała się historii, znalazłabym więcej tego typu nielogiczności.
„I wrzucą was w ogień” to dla mnie po prostu bardzo neutralna lektura. Taka, którą przeczytałam szybko i która jakoś szczególnie mnie nie zniechęciła do autora, ale jednocześnie – zostawiła po sobie kompletny brak tych pozytywnych odczuć. Mam wrażenie, że na półkach jest jednak zdecydowanie więcej ciekawszych powieści, niż ta i... chyba po prostu straciłam na nią swój cenny czas.

Minęły lata, od kiedy ludzie opuścili góry i zamieszkali w dolinie. Kacper dorósł, wraz z Mirą zakładając rodzinę: mają razem dwójkę dorosłych już dzieci. Gdy Kaśka, jego córka, zakochuje się w chłopaku z Miasta i ucieka, niewidomy mężczyzna razem ze swoim synem wyrusza na jej poszukiwania.


Dość dużo wody w rzece musiało upłynąć, bym zabrała się za drugi tom cyklu „Dopóki...

Książka ciekawa. Miło się czytało i wciągała. Wykreowana rzeczywistość w pierwszym tomie prezentowała się ciekawie, dobrze przedstawione są różne podejścia ludzi do życia... Czy to konserwatywne, ciągłe płynięcie z prądem i po staremu, czy też bardziej nowoczesne, próbowanie dostosować się lepiej do rzeczywistości czy też próbowanie zmieniania tego co jest. Nie podobało mi się że było mało Miry, była postacią bardzo poboczną... I też nastawiłem się bardziej, że to będzie bliższa kontynuacja poprzedniego tomu, a nie taki przeskok czasowy :P To mnie rozczarowało jakoś. Trochę za dużo skoków, to do Maćka, to do Kaśki, to do Kacpra. Przede wszystkim najbardziej irytowało mnie to ciągłe zależności od wiary, ciągłe gadanie o Lucyferze, o oczyszczeniu, o grzechu... W zasadzie ciągle nic nie wiadomo jak to w końcu było z tym całym upadkiem. Zakończenie wskazuje na to, że powinien pojawić się kolejny tom. Ciekawe jestem bardzo, jak to wszystko miałoby się rozwiązać, jednak mam trochę mieszane uczucia czy chciałbym czytać kolejny tom :P

Może ktoś coś wie na temat kolejnego tomu? Nie mogę nic znaleźć na ten temat :/

Książka ciekawa. Miło się czytało i wciągała. Wykreowana rzeczywistość w pierwszym tomie prezentowała się ciekawie, dobrze przedstawione są różne podejścia ludzi do życia... Czy to konserwatywne, ciągłe płynięcie z prądem i po staremu, czy też bardziej nowoczesne, próbowanie dostosować się lepiej do rzeczywistości czy też próbowanie zmieniania tego co jest. Nie podobało mi...

Zbawienie dla katorżnika

Świetna powieść „Dopóki nie zgasną gwiazdy” mogłaby nie mieć kontynuacji, jednak teraz czytamy jej drugą część. Czy potrzebną? Nadal jest to dobra literatura, choć mniej tu urody mistycznej wizji, a więcej paskudnych stron człowieczeństwa.
(...)

Całość recenzji w magazynie Esensja:
https://esensja.pl/ksiazka/recenzje/tekst.html?id=25878

Zbawienie dla katorżnika

Świetna powieść „Dopóki nie zgasną gwiazdy” mogłaby nie mieć kontynuacji, jednak teraz czytamy jej drugą część. Czy potrzebną? Nadal jest to dobra literatura, choć mniej tu urody mistycznej wizji, a więcej paskudnych stron człowieczeństwa.
(...)

Całość recenzji w magazynie Esensja:
https://esensja.pl/ksiazka/recenzje/tekst.html?id=25878