Bardzo lubię sięgać po książki autorów, z którymi nie miałam jeszcze do czynienia. Bez uprzedzeń i wszelakich oczekiwań. Lubię też bardzo, kiedy takie spotkanie nie przynosi rozczarowania. Tak też się stało w przypadku najnowszej powieści Jennifer Hillier „Rzeczy, które robimy w ciemności”.

Główną bohaterką jest Paris Peralta, sympatyczna instruktorka jogi, Kanadyjka filipińskiego pochodzenia, obecnie obywatelka Stanów Zjednoczonych. Pewnego dnia wydarza się tragedia: jej bogaty i sporo starszy mąż, znany aktor i komik, umiera w niecodziennych okolicznościach, a ona jest pierwszą i najwyraźniej jedyną podejrzaną. Trudno dziwić się policji, która zastała ją w łazience przy zwłokach partnera życiowego z brzytwą w ręce oraz krwią na ciele i ubraniu, zwłaszcza że na pytanie, czy go zabiła, odpowiedziała w szoku, że… nie pamięta.

Czytelnik wie, że Paris tego nie zrobiła, że ma stuprocentowe alibi, które tylko musi zostać potwierdzone – w chwili śmierci Jimmy’ego Peralty była przecież wiele kilometrów od domu. Przypadek jednak sprawia, że chwilowo trudno to udowodnić. Poza tym z uwagi na to, że Jimmy był osobą publiczną, sprawą interesują się media – zarówno te poważne, jak i plotkarskie – a w oczach wielu kobieta po prostu jest winna. Rozgłos to ostatnie, czego Paris pragnie. Trafiła do Seattle, by uciec przed przeszłością, ale ta ją stale dogania. Oskarżenia i osąd opinii publicznej to nie jej jedyne zmartwienia. Wydaje się, że o wiele groźniejsze są listy od niejakiej Ruby Reyes, odsiadującej wyrok za znęcanie się nad córką i zabicie kochanka.

W jaki sposób biografia Paris łączy się z szantażującą ją morderczynią? Co takiego zdarzyło się w dawnym życiu instruktorki jogi, że pragnie ona pozostać w cieniu? W miarę lektury – rzecz jasna – wszystko się wyjaśni, ale z początku mamy wiele mrocznych zagadek. Jak czytamy w książce: „Można uciec z Toronto, zostawić za sobą martwe ciała i zacząć wszystko od nowa pod zmienionym nazwiskiem, ale i tak nie ma to żadnego znaczenia, bo nie da się przekroczyć własnych ograniczeń. Wiele lat temu pewna kobieta powiedziała jej, że wspólnym mianownikiem wszystkich okropnych rzeczy, które się nam przytrafiają, jesteśmy my sami. Niezależnie od tego, dokąd pojedziesz, spotkasz tam siebie” [s. 64].

W tej powieści jest wiele wątków. Oprócz tego, że śledzimy bieżące wydarzenia z życia naszej bohaterki, poznajemy też historie z przeszłości, które wyjaśnią, kim jest pani Reyes i co takiego wie o Paris. Czytając, oczywiście mamy nadzieję, że protagonistka zdoła dowieść swej niewinności. Co jednak faktycznie przytrafiło się Jimmy’emu? Czy popełnił samobójstwo, jak sugeruje jego wieloletnia przyjaciółka i prawniczka Elsie? Czy ktoś dopuścił się zbrodni? I czy Paris jest zupełnie krystaliczną osobą, czy też ma coś na sumieniu? Co jej grozi?

Utwór „Rzeczy, które robimy w ciemności” nie koncentruje się na prowadzeniu śledztwa w sprawie śmierci pana Peralty. Fabuła bardziej skupia się na przeżyciach i odczuciach głównej bohaterki, przeplatając je ze zdarzeniami sprzed lat. Choć uważam, że ponad pół tysiąca stron to trochę za dużo jak na taką powieść, sprawny warsztat autorki nie pozwalał mi się nudzić, a zakończenie w pełni mnie usatysfakcjonowało.

Książkę tę polecam wyłącznie czytelnikom pełnoletnim. Po pierwsze, jest gdzieniegdzie usiana siarczystymi wulgaryzmami, a po drugie, Jennifer Hillier porusza w niej między innymi takie tematy, jak skłonności samobójcze, molestowanie seksualne nieletnich, pedofilia czy znęcanie się nad dziećmi. Jeśli to was nie zraża, śmiało sięgnijcie po tę publikację. Prawdopodobnie Seattle nie będzie się wam odtąd kojarzyć wyłącznie z bezsennością i serialem o chirurgach.

Aleksandra Dolęga