Dla mnie reportaż ten był bardzo średni. Dlaczego? To jest reportaż uczestniczący, składający się głównie z opisu osobistych doświadczeń autora jako amerykańskiego strażnika granicznego oraz po porzuceniu tej pracy. Bliżej temu nawet do prozy, niż do literatury non-fiction. Ja po prostu nie lubię takich narracji, nudzą mnie - szukam szerszego obrazu, zależności, wniosków.

Początkowo relacja Cantu jest bardzo beznamiętna, pisana na jednej nucie, potem owszem, autor wykazuje się wrażliwością, zapewne większą, niż jego koledzy (bo by dobrze wykonywać tę pracę trzeba wręcz się znieczulić), ale dla mnie niewiele z tego wynikało, poza opisem indywidualnych doświadczeń. Jak zawsze: otwierają się nam oczy i dochodzi do zmiany postaw w zetknięciu z konkretnym człowiekiem, z którym nawiązujemy jakąś relację. Dopiero wtedy sytuacja wielu innych, jemu podobnych, przestaje być dla nas abstrakcyjna. Brakowało mi jednak jakiejś głębszej analizy tego wszystkiego, także wyjaśnienia całego systemu i amerykańskiego prawa imigracyjnego, razem z filozofią, jaka mu przyświeca (czy jest w ogóle jakaś, poza "niewpuszczaniem Latynosów"?). Są tu ciekawe fragmenty traktujące właśnie bardziej analitycznie, o przemocy, czy o kobietobójstwach w Meksyku, ale są one bardzo punktowe i wydają się nie mieć związku z całą resztą, są jakby wciśnięte na siłę.

Dla mnie reportaż ten był bardzo średni. Dlaczego? To jest reportaż uczestniczący, składający się głównie z opisu osobistych doświadczeń autora jako amerykańskiego strażnika granicznego oraz po porzuceniu tej pracy. Bliżej temu nawet do prozy, niż do literatury non-fiction. Ja po prostu nie lubię takich narracji, nudzą mnie - szukam szerszego obrazu, zależności, wniosków....