Już dawno żadna książka mnie tak nie wciągnęła. Jej czarowi uległam niemal od pierwszych stron. Miewałam nawet tak absurdalne, wręcz groteskowe myśli jak ´Dlaczego moja droga do pracy nie jest dłuższa?..´, żeby tylko spędzić z nią więcej czasu.

Znalazłam parę rzeczy, które łączą mnie z główną bohaterką, przede wszystkim jej lęk przed pająkami 8-) Ellie okazała się jednak odważniejsza, ja nigdy w życiu nie zabrałabym czarnej wdowy do domu! (swoją drogą trochę to przesadzone, po prostu spadła z sufitu na jej pościel).
Są też cechy, które nas dzielą, np. zamiłowanie do piwa, a raczej jego brak u Elisabeth :P Chociaż ja też jako nastolatka wylewałam je ukradkiem na ogniskach, żeby wszyscy myśleli, jaka to trunkowa chojraczka ze mnie x-)

Ale wracając do książki. Oprócz bohaterki, z którą troszkę się utożsamiałam, urzekły mnie tu przepiękne, naprawdę obrazowe opisy przyrody, pogody czy też atmosfery się z nią wiążącej. Jakoś tak chwytało to za serce, poruszało jakiś zmysł schowany głęboko we wnętrzu.
Kłaniam się więc przed tłumaczką z niemieckiego, mogłabym przeczytać tą powieść w oryginale, ale nie sądzę, że jej język byłby tak piękny. Zresztą co się dziwić, polski język najpiękniejszym językiem jest! :P

Co do zakończenia ciut mnie rozczarowało, pozostawiło jakiś taki niedosyt, żal. A może o to właśnie chodziło?..

Już dawno żadna książka mnie tak nie wciągnęła. Jej czarowi uległam niemal od pierwszych stron. Miewałam nawet tak absurdalne, wręcz groteskowe myśli jak ´Dlaczego moja droga do pracy nie jest dłuższa?..´, żeby tylko spędzić z nią więcej czasu.

Znalazłam parę rzeczy, które łączą mnie z główną bohaterką, przede wszystkim jej lęk przed pająkami 8-) Ellie okazała się jednak...