Ta króciutka powieść to cisza i spokój. Poetycko magiczna, choć obyło się w niej bez magii. Mikropowieść napisana w taki trochę baśniowy sposób, choć jej tekst z baśnią nic wspólnego nie ma. Jest za to piękna nastrojowość, która przenosi nas do ciepłego domu w pobliżu lasu, który nie tylko jest świadkiem zdarzeń, ale i chroni bohaterów/bohaterki przed światem zewnętrznym.

Mała Blanche straciła mamę i przestała mówić, mała Blanche jedzie na wieś uleczyć swój smutek. Mała Blanche leczy smutki innych ludzi.

Autorka umie pisać tak, że słychać szumy drzew, że słychać jak płynie strumyk, ta książka jest napisana tak, ze słychać jak las oddycha - świetne jest to w niej. Dla mnie to była taka bardzo kameralna i ciepła powieść, w której wszystkie osoby umieszczone na jej łamach były pozytywnymi postaciami. Już dawno nie czytałam książki, w której każda osoba byłaby opoką dla kogoś innego. Miałam takie wrażenie, że cała trójka głównych postaci leczy siebie nawzajem z kolejnych życiowych traum. Zwłaszcza mała Blanche, która chyba zostanie jedną z moich ulubionych bohaterek. Bo Blanche wie, że czasem więcej można opowiedzieć nie używając słów.

Powieść o ciszy, ale pięknie ubrana w słowa, które nadają jej niepowtarzalnego klimatu. Ta mikropowieść sama nas prowadzi w kolejne jej rozdziały i pozwala się w sobie zatopić - Mabardi na tych 130 stronach stworzyła niepowtarzalny klimat wewnętrznego świata, świata myśli, obserwacji, słuchania oraz uważności.

Piękna, oszczędna proza.

Ta króciutka powieść to cisza i spokój. Poetycko magiczna, choć obyło się w niej bez magii. Mikropowieść napisana w taki trochę baśniowy sposób, choć jej tekst z baśnią nic wspólnego nie ma. Jest za to piękna nastrojowość, która przenosi nas do ciepłego domu w pobliżu lasu, który nie tylko jest świadkiem zdarzeń, ale i chroni bohaterów/bohaterki przed światem...