Książki Jo Beverley to dla mnie swego rodzaju ‘Guilty Pleasure’. Romans obyczajowy to nie jest gatunek, w którym się odnajduję, a miłość od pierwszego wejrzenia do mnie nie przemawia. Ale jeśli chodzi o twórczość akurat tej autorki to świat przestaje dla mnie istnieć. Zaczynają się niewinnie i bardzo infantylnie, a potem uderzają w człowieka jak pociąg. Nie ma mnie dopóki nie skończę. W tym przypadku było podobnie, ale tym razem mam pewne zastrzeżenia.

„Pan mego serca” nie był dla mnie aż tak dobry jak „Zakazana magia” czy „Małżeństwo z rozsądku”. Tym razem nie było tutaj mowy o miłości od pierwszego wejrzenia, tylko pożądanie i niekończąca się chuć młodej dziewczyny. Nie przeszkadzałoby mi to gdyby na siłę nie próbowano mnie przekonać, że to miłość i próby chędożenia udane czy nie miały miejsce po każdej innej czynności. Na dłuższą metę po prostu czułam się znużona.

Również czuć, że momentami książka była na siłę przedłużana. Niechęć Aimery’ego do Madeleine była tak sztuczna i można było ją zakończyć o wiele szybciej i nie sądzę by fabuła na tym ucierpiała, bo wyjaśnienie tego wątku zajęło dosłownie ze 4 zdania.

Póki co zauważyłam, że Beverley skupia się na przedstawieniu wewnętrznej siły kobiet, na ich przemianie z głupiutkiej dziewczynki w mądra i niezależną kobietę. Tutaj uważam, że ten zabieg się nie powiódł, bo Madeleine dla mnie do samego końca jest naiwna i nie grzeszyła rozumem. Rozumiem buzujące hormony, ale obściskiwać się od razu z obcym facetem? Szczególnie, że to i tak była praktycznie jedna myśl, jaka ją zaimowała podczas pobytu w klasztorze i potem. Dość niewyżyta laska i to było trochę niesmaczne.

Co do reszty bohaterów to żadne z nich ani nie parzy, ani nie ziębi. Wszyscy są neutralni i odgrywają bardziej lub mniej udanie role.

Nie mogę powiedzieć, że czuję się rozczarowana, bo tak nie było, ale jest to jednak słabsza pozycja od wymienionych powyżej. Tak czy siak nie zniechęcam się, bo jeszcze dużo twórczości tej autorki przede mną.

Książki Jo Beverley to dla mnie swego rodzaju ‘Guilty Pleasure’. Romans obyczajowy to nie jest gatunek, w którym się odnajduję, a miłość od pierwszego wejrzenia do mnie nie przemawia. Ale jeśli chodzi o twórczość akurat tej autorki to świat przestaje dla mnie istnieć. Zaczynają się niewinnie i bardzo infantylnie, a potem uderzają w człowieka jak pociąg. Nie ma mnie dopóki...