„Nie mam ochoty żyć, ale za bardzo lubię tteokbokki” to książka, w której autorka próbuje odnieść się do okresu w którym rozpoczęła leczenie przewlekłej depresji, opisać swoje kontakty ze światem zewnętrznym, osobami z pracy, partnerem czy rodziną. Nie jest to jakaś głęboka analiza dzieciństwa, a raczej bardzo leniwie zrobiony utwór, niestety.

Większość książki to transkrypt rozmów autorki z jej psychiatrą, ponieważ kobieta ma w zwyczaju nagrywanie różnych rozmów, odsłuchiwanie ich i analizę czy wypowiedziała się odpowiednio czy nie. Jak to nawet wspomina jej lekarz w ustępie książki, kiedy dowiedział się że rozmowy są nagrywane, być może podświadomie cedził słowa i próbował nienaturalnie przekazać pewne rzeczy i to się czuło. Z drugiej strony mogła tu zadziałać też specyfika Koreańskiego pochodzenia. Mam wrażenie, że odpowiednie wysławianie się i dystans pomiędzy lekarzem i pacjentem to też jakaś zaszłość kulturowa. Generalnie kobieta miała problemy ze swoim wizerunkiem, pewnością siebie, ocenami z zewnątrz, natomiast ta książka nie serwuje głębokich przemyśleń ani odpowiedzi, jest bardzo meh, płaska i kompletnie do mnie nie trafiła.

https://www.youtube.com/@angelic_on_point

„Nie mam ochoty żyć, ale za bardzo lubię tteokbokki” to książka, w której autorka próbuje odnieść się do okresu w którym rozpoczęła leczenie przewlekłej depresji, opisać swoje kontakty ze światem zewnętrznym, osobami z pracy, partnerem czy rodziną. Nie jest to jakaś głęboka analiza dzieciństwa, a raczej bardzo leniwie zrobiony utwór, niestety.

Większość książki to...