Paige Toon napisała książkę, która na długo pozostanie w mojej pamięci. Pod koniec zostawiła mnie z pewnym dylematem moralnym i wieloma myślami o wyborach bohaterów. Próbowałam postawić się na ich miejscu i kompletnie nie wiedziałam, jak bym postąpiła. Przyznaję, że podeszłam do „Nic nie rani tak jak miłość” jak do połączenia obyczajówki z romansem i gdzieś w połowie książki doznałam szoku. Dawno tak miło nie zaskoczyła mnie powieść – pomysłem, rozwojem fabuły, przemianą postaci i sposobem narracji, który powoli odkrywa kolejne karty, aby pod koniec podłożyć prawdziwą bombę. Jestem w szoku. Oszalałam na punkcie Paige Toon i już teraz polecam ją moim przyjaciółkom. To pozycja nieoczywista, refleksyjna, a przede wszystkim posiada w sobie taki ładunek emocjonalny, że na pewno przydadzą wam się chusteczki.

Główna bohaterka, Wren, zmaga się z wieloma emocjami. Poznajemy ją, gdy jej narzeczony odchodzi do innej kobiety. Pojawia się poczucie odrzucenia i samotności. Wtedy Wren chce zmienić otoczenie i poukładać swoje życie na nowo. Wyrusza na spotkanie z ojcem, macochą oraz siostrą, z którymi dawno się nie widziała. Ma nadzieję, że w otoczeniu przyrody pozbiera się po rozstaniu. Jednak nie jest świadoma, że z całą mocą uderzą w nią przez lata skrywane emocje do ojca i jego rodziny: ponownie odrzucenie, uczucie bycia tą gorszą, brak zażyłości z ojcem, który ma lepszy kontakt ze swoją drugą córką. Ten wątek wycisnął ze mnie kilka łez. Podoba mi się budowanie postaci Wren, która pokazana jest jako twardo stąpająca po ziemi osoba, ktoś, kogo mało rzeczy jest w stanie złamać. Później okazuje się, że jest to zbroja, którą musiała przywdziać, aby nie narażać się na kolejne zranienia. Autorka powoli prowadzi nas przez życie bohaterki, coraz bardziej otwierając ją na najbliższych i przy okazji wywołując wzruszenie u czytelników. I kolejny najbardziej emocjonalny wątek – Anders, z którym Wren się zaprzyjaźnia. Nagle to uczucie zamienia się w coś więcej, jednak Anders cały czas trzyma Wren na dystans. Czy Wren dotrze do jego serca? Tutaj historia robi się coraz bardziej zagmatwana, aby na koniec powalić nas na kolana.

Miłość w tej powieści ukazana jest w sposób bardzo dojrzały, tak samo jak postępowanie wszystkich bohaterów. Dlatego też mamy tutaj aż tyle napięcia i niewypowiedzianych słów – Wren i Anders nie mają łatwego zadania. Pojawiają się także postaci poboczne, jak siostra Wren i brat Andersa, którzy dzięki swojej energii i poczuciu humoru nadają więcej dynamiki dialogom i niektórym scenom. Narracja przez większość książki prowadzona jest z punktu widzenia Wren, pod koniec mamy perspektywę Andersa. Nie miałam problemu ze stylem autorki, jest lekki i rozkręcał się wraz z rozwojem fabuły. Na samym początku kilka dialogów brzmi nienaturalnie, ale może jest to też kwestia tłumaczenia. Fragmenty z punktu widzenia Andersa wstrząsają i mają w sobie ogromną dawkę emocji. Dobrze, że autorka zdecydowała się na przedstawienie nam tej postaci i ukazanie jego sposobu myślenia. Podczas czytania zobaczycie, że życie postawiło go przed ogromnie trudnym wyborem.

Nietuzinkowa, przejmująca i wywołująca wiele łez. Bardzo podobało mi się zakończenie, trochę symboliczne. To historia, którą przez jakiś czas będę żyła i raczej nie jestem w stanie sięgnąć od razu po kolejną powieść. Książkę Paige Toon polecam wszystkim, którzy szukają w literaturze emocji, zwrotów akcji, złożonych bohaterów, dylematów moralnych i dojrzałej historii miłosnej.

Gabriela Hałgas

_________________

*Janusz Leon Wiśniewski – „Samotność w Sieci“