Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- W ogóle za to nie umiem określić, kiedy się w tobie zakochałam – mówię. Jego spojrzenie łagodnieje.
-Ja wiem, kiedy zdałem sobie sprawę, że przepadłem.
-Chyba zobaczyłam ten moment na twojej twarzy.

Anders unosi pytająco brew.
-Dobrze zgaduję, że to było w Rathskeller?
-Nie, w kręgielni. Wtedy, gdy udało ci się zbić kręgle. Bardzo się ucieszyłaś, a potem spojrzałaś na mnie...

Jego uśmiech blednie, a ja marszczę czoło.
-Ale przecież skrzywiłeś się, jakby coś cię zabolało,
i odwróciłeś wzrok.

Anders potakuje.
-Miłość sprawia ból.

Bo nie­waż­ne, co sobie myśli resz­ta świa­ta – każde dziec­ko po­win­no usły­szeć od swo­ich ro­dzi­ców, że jest pięk­ne.

Nie sądziłam, że można jednocześnie czuć tak wielką miłość i tak głęboki ból.

Był to nasz najlepszy wspólny wypad, wtedy po raz pierwszy dostrzegłam szansę na to, by połączyła nas przyjaźń, a nie
tylko więzy rodzinne.

A ja stoję nieruchomo i gapię się, czując, jak ogarnia mnie niepokój.
Siedzą oddaleni od siebie. Nie robią niczego niewłaściwego. Ale mimo to…
Coś jest nie tak.

Dupek z niego, ale to część jego uroku. Zmuszę go, żeby
się do mnie uśmiechnął, choćby miała to być ostatnia rzecz,
jaką zrobię w życiu.

Sekundy mijają, a mnie ogarnia mrok. Uczucie lekkości
i ciepła się ze mnie ulotniło, teraz mam mdłości i przeszywa
mnie chłód; absolutnie paskudny przeskok.

Nie było mowy, żebym przez jakąś głupią
miłostkę wyrzuciła naszą piękną przyszłość na śmietnik.