Po prostu utonąłem w tej historii. Zapisała się ona w mojej głowie jako klucz otwierający drzwi do poczucia sentymentu – czyli czegoś, co stało się dla mnie już czymś coraz bardziej wygasłym. Ta książka sprawiła, że powróciły do mnie moje własne urywki z żywota, do których byłem kiedyś przywiązany, ale nie wiedzieć czemu gdzieś po drodze zatraconych, tak jakby nie były wcale wartościowe. Aktualnie już nie czuję się tak pusty: wszystko do mnie powróciło i to zdwojoną mocą. Dlatego też nie chciałem jej kończyć. Niestety w przyszłości ten proces znowu zajdzie, teraz jednak niewzbogacony o tę pozycję wystarczy, że ponownie po nią sięgnę i znowuż obudzę w sobie te nostalgiczne nuty. Życie z tym wydaje się o wiele przyjemniejsze. Myślę, że to, co napisałem, jest taką swoistą bazą niniejszej książki, jednakowoż dla każdego może mieć ona po trochu inny wydźwięk ze względu na mnogość osobistych doświadczeń. Cieszę się, gdyż dla mnie akurat taki.

A czym właściwie jest ta historia, która zdołała mnie tak sobą zaabsorbować? Można by rzec, iż w zasadzie jedną z wielu letnich przygód, które przeminą i już nigdy nie wrócą, zostawiając w ludzkich sercach błogą radość pomimo dosadnego uzmysłowienia owe straty. Przynajmniej dla mnie i Kazami – japonki, którą los postanowił silnie związać z książką pewnego ekscentrycznego, obecnie zmarłego japońskiego prozaika, który wydał w Ameryce pewny fikcyjny bestseller; zbiór opowiadań; tytułowe NP. Jest ono czymś, co ukształtowało poniekąd relacje i związało protagonistkę z dziećmi pisarza oraz przy okazji (tak mi się wydaje) taką zmyłką Banany Yoshimoto, co do dalszego biegu wydarzeń. Naprawdę ogromnym zaskoczeniem było to jaki kierunek obrała całość. Chyba mało kto mógł się tego spodziewać po takim początku.

Powieść wydawała mi czasem taką w pewnej mierze sielanką. I tak owszem było. Miejscami jedynie wybijało się tylko drugie, osobliwe dno, które wolałem wyprzeć ze świadomości, bo było świadectwem wewnętrznych rozterek, towarzyszących prawdopodobnie każdemu człowiekowi nawet w czasie takiego euforycznego parcia do przodu jak np. w tym przypadku. Kazami zdaje się podeszła do tego trochę niczym ja: wyparła przedstawione drobne niuanse zachodzące wokół niej. Nie wiem do końca czy to był poważny błąd. Być może tak, natomiast jedno jest pewne: ta przebijająca się, negatywna atmosfera musiała swego czasu się uwolnić, dając o sobie znać na dłużej niż 5 minut. Traktuję więc tę książkę w charakterze takiej prozy życia wypełnionej raz komedią, a innym razem zaś dramatem. Postawa głównej bohaterki w zakończeniu wobec tego, co się wydarzyło, jest zapewne sposobem podchodzenia do pewnych spraw, jaki autorka chciałaby, żeby ludzie sobie przysposobili. W każdym razie doceniam za wyraziste postacie, senny i na pewien sposób melancholijny styl pisania Banany wraz z tym, co chciałem przekazać w pierwszym akapicie. Nie rozczarowałem się pod żadnym pozorem.

Po prostu utonąłem w tej historii. Zapisała się ona w mojej głowie jako klucz otwierający drzwi do poczucia sentymentu – czyli czegoś, co stało się dla mnie już czymś coraz bardziej wygasłym. Ta książka sprawiła, że powróciły do mnie moje własne urywki z żywota, do których byłem kiedyś przywiązany, ale nie wiedzieć czemu gdzieś po drodze zatraconych, tak jakby nie były...