Niezwykle ciężko trafić na takie opracowanie, widziane z perspektywy oddolnej. Autor skupił się na tych najbiedniejszych, czyli na ludziach, którzy odczuwali jarzmo możnowładców. Ucisk feudałów był na tyle silny, że na przestrzeni wieków wybuchały bunty chłopskie i mieszczańskie – tak mało o tym wiemy, a w tej książce zostały one opisane. Wobec ludu stosowano zabieg psychologiczny pozwalający utrzymywać go w karbach. Mianowicie panujący był dla ludzi niewidoczny, więc urzędnicy bądź duchowni mogli go usprawiedliwiać tym, że był dobry, wszechpotężny, ale nie wszystkowiedzący, dlatego nie zawsze był w stanie zauważyć krzywdy jakie szlachta wyrządzała poddanym. Do szkół wiejskich kierowano inwalidów wojennych, by pełnili rolę nauczycieli, którzy surową karnością nauczali dzieci postaw służalczej uniżoności i bezwarunkowego posłuszeństwa metodami wojskowymi. Bernt Engelmann nie wyrażał się pochlebnie o władcach, którzy uciemiężali swój lud, a króla Fryderyka nazywał nonszalancko "Starym Frycem". Natomiast Otto von Bismarck wcale nie był dobrodziejem, tylko wzbudzał takie pozory, który w razie sprzeciwu miał zawsze w odwodzie wojsko i służby porządkowe do pacyfikacji niepokornego ludu. Autor przedstawił sytuacje obu wojen światowych, w tym III Rzeszę Adolfa Hitlera, a między nimi demokrację republiki weimarskiej. To zupełnie inne spojrzenie na historię.

Niezwykle ciężko trafić na takie opracowanie, widziane z perspektywy oddolnej. Autor skupił się na tych najbiedniejszych, czyli na ludziach, którzy odczuwali jarzmo możnowładców. Ucisk feudałów był na tyle silny, że na przestrzeni wieków wybuchały bunty chłopskie i mieszczańskie – tak mało o tym wiemy, a w tej książce zostały one opisane. Wobec ludu stosowano zabieg...