Czytając książkę miałam przed oczyma stary, przedwojenny, czarno - biały film. Uwielbiam te klimaty, którym uroku dodają szyk, klasa i elegancja. Specyficzna mowa, akcent, przedwojenne obrazy Warszawy lat trzydziestych i oczywiście akcja nakręcana przez pomysłowych, utalentowanych bohaterów, wyjętych niczym z innej epoki i świadomości. To było bardzo przyjemne spotkanie z zupełnie niecodzienną lekturą, którą polecam już na samym początku recenzji. Znacie mnie, więc wiecie, że naprawdę rzadko to robię. Zachwyciło mnie coś jeszcze. Moda tamtych lat. Nie jest mi tematem obcym, bo przecież kształciłam się w tym kierunku, historia mody była na rysunku zawodowym, dlatego móc czytać o tych jedwabnych, długich, prostych sukniach, koronkach, kapelusikach z woalką, wystylizowanych na tamte lata fryzurach, to po prostu uczta. Uczta czytelnicza w każdym calu, bo chociaż pierwsze przedwojenne wydanie tej książki przypada na rok 1937, to wspaniale stało się, że Wydawnictwo CM nie miało oporów, by je wznowić i uraczyć czytelników gustem podobnych do mnie.



Książka zawiera w sobie dwa tomy opowieści misternie dopracowanej, przemyślanej w każdym calu, napisana specyficznym językiem, z użyciem typowych na tamte lata słownictwem, czy zwrotami, gustami żyjących ówcześnie ludzi, zasad moralnych, pewnych konwenansów, a nawet skrywanych na dnie serca marzeniach. To powieść, która pokazuje życie wielkiej firmy, prężnie funkcjonującej w przedwojennych realiach i rzeczywistości podobnej do naszej współczesnej. Pewne rzeczy i zasady przecież się nie zmieniają, tkwią w naszej świadomości, przekazywane z pokolenia na pokolenie.



Warszawski Dom Mody „Kakadu” tętni swoim życiem. Klientela bowiem jest wybredna, wymagająca, rządna towarów z najwyższej półki, w dobrym guście, szykowną. Klientki DM „Kakadu” nie należą do podrzędnej kasty klasy niższej. To same osobistości. Żony wielkich panów, noszące tytuły, będące żonami swoich mężów. A towary to najnowsze trendy mody: suknie, żakiety, kostiumy, palta, bielizna. Wszystko na najwyższym poziomie, szykowne, eleganckie, z drogich gatunkowo materiałów. O te rzeczy dba dyrektorka Eugenia Kowalska. To ona, głównej krawcowej Drechowskiej nakazywała odpruwać metki firmy Kakadu, a naszywać te, które kradła w paryskich sklepach, razem z wieszakami, przewożąc kradzione towary do Polski.

Zapraszam na całą recenzję na:
http://nietypowerecenzje.blox.pl/2017/02/8222Manekin-numer-68221-Ryszard-Braun-Z-cyklu.html

Czytając książkę miałam przed oczyma stary, przedwojenny, czarno - biały film. Uwielbiam te klimaty, którym uroku dodają szyk, klasa i elegancja. Specyficzna mowa, akcent, przedwojenne obrazy Warszawy lat trzydziestych i oczywiście akcja nakręcana przez pomysłowych, utalentowanych bohaterów, wyjętych niczym z innej epoki i świadomości. To było bardzo przyjemne spotkanie z...