Stare, polskie powiedzenie głosi: gość w dom, Bóg w dom. Serdeczność i gościnność w stosunku do przybyłych gości nie jest jednak tylko naszą, polską domeną. Jeśli wybierzecie się na daleką północ, do Islandii, możecie liczyć na równie życzliwe i ciepłe przyjęcie. Jak pisze Alda Sigmundsdottir w „Małej księdze dawnych Islandczyków”, kiedy gość trzykrotnie zapukał w drzwi domostwa, gospodarz z wielką radością otwierał je przed wędrowcem. Przybysz witał się z panem domu pocałunkiem w usta i pozdrawiał słowami: bądź szczęśliwy. Na te słowa padała równie przyjazna odpowiedź: przybywaj szczęśliwy. Po tym serdecznym powitaniu należało odpowiednio ugościć wędrowca. Nowo przybyłą osobę prowadzono za rękę do łaźni, by tam mógł przywitać się z rodziną gospodarza. Powitanie, poza pozdrowieniem, łączyło się również z rytuałem całowania każdego członka rodziny. Po wymienieniu wszystkich serdeczności gość zasiadał wśród domowników i opowiadał o wszystkich wydarzeniach których był świadkiem lub o których słyszał podczas swojej wędrówki. Myślę, że śmiało można powiedzieć, że w trakcie takich spotkań plotkowano w najlepsze;). Jeśli wędrowiec przybył w przemoczonym ubraniu, kobiety myły mu nogi ciepłą wodą i ofiarowywały mu suche odzienie. Podczas takiego spotkania nie mogło zabraknąć biesiady przy wspólnym stole. W dobrym tonie było nie odmawianie skosztowania posiłku przygotowanego przez gospodarza. Gość nie mógł jednak „rzucać się” na poczęstunek i należało pozostawić trochę jedzenia na talerzu, by w ten sposób podziękować gospodarzom za ich hojność. Po zakończonym poczęstunku należało pocałować gospodarzy w usta. Kiedy wizyta dobiegała końca wędrowiec żegnał się również całując każdego z domowników nie omijając oczywiście gospodarzy, których należało pocałować dwukrotnie.
Jak dla mnie dawni Islandczycy byli strasznie całuśni, a po przeczytaniu rozdziału o gościnności od razu polubiłam nasze trzy cmoknięcia w policzek ;) .

Jeśli chcecie dowiedzieć się jak przyjmowano przybysza jeśli ten musiał nocować u swojego gospodarza to koniecznie sięgnijcie po „ Małą księgę dawnych Islandczyków. O zwyczajach, tradycjach i przesądach”.
Ta mała i dość niepozorna książeczka to kopalnia wiedzy o tradycjach panujących w odległej Islandii. Dzięki autorce możemy bez pakowania walizek przenieść się na wulkaniczną wyspę by od wczesnej wiosny do późnej zimy poznawać codzienne życie Islandczyków.
Dużym plusem Małej księgi dawnych Islandczyków jest poczucie humoru, którym okraszona jest każda opowiedziana przez autorkę historia. W książce nie ma tematów tabu. Możemy poznać obyczaje Islandczyków od przysłowiowej kuchni po tematy związane z edukacją, opieką medyczną, prawami kobiet, religią i kościołem, na stosunkach międzyludzkich kończąc.
W czasach kiedy podróżowanie skurczyło się do wirtualnej eksploracji interesujących nas zakątków świata warto sięgnąć po „Małą księgę dawnych Islandczyków” aby spędzić trochę czasu pod dachem islandziego domostwa.

Stare, polskie powiedzenie głosi: gość w dom, Bóg w dom. Serdeczność i gościnność w stosunku do przybyłych gości nie jest jednak tylko naszą, polską domeną. Jeśli wybierzecie się na daleką północ, do Islandii, możecie liczyć na równie życzliwe i ciepłe przyjęcie. Jak pisze Alda Sigmundsdottir w „Małej księdze dawnych Islandczyków”, kiedy gość trzykrotnie zapukał w drzwi...