Po przeczytaniu takiej książki, nie bez westchnienia zawodu, przychodzi uświadomić sobie, że pojęcie "mądrości ludowej" jest bardziej mitem, niż rzeczywistością - otóż wśród ludowych "wynalazków" leczniczych zaledwie skromny ułamek leżał chociażby obok zdrowego rozumu, podczas gdy przytłaczającą większość można podsumować powiedzeniem: i śmieszno, i straszno.
Poznane z zapisków kaszubsko-pomorskich znachorów sposoby na radzenie sobie z chorobami są zestawem groteskowych zabobonów, rytuałów i czarodziejskich formułek, nawet jeśli nie zawsze szkodliwych, to zwyczajnie nieskutecznych. Zrobienie sobie pierścionka z gwoździa od trumny, trzymanie w dłoniach żaby, aż zdechnie, wieszanie w kominie świńskiego pęcherza napełnionego moczem, wpatrywanie się w naczynia kościelne koloru żółtego, pogłaskanie chorego miejsca ręką nieboszczyka albo mówienie do drzewa - to przykładowe "niezawodne" metody walki z różnymi dolegliwościami.
Warto więc przeczytać choćby z dwóch powodów: dla śmiechu i dla zaaplikowania sobie kubła zimnej wody (choćby prewencyjnie), aby "chłopskiego rozumu" nigdy nie idealizować ani nie przeceniać.

Po przeczytaniu takiej książki, nie bez westchnienia zawodu, przychodzi uświadomić sobie, że pojęcie "mądrości ludowej" jest bardziej mitem, niż rzeczywistością - otóż wśród ludowych "wynalazków" leczniczych zaledwie skromny ułamek leżał chociażby obok zdrowego rozumu, podczas gdy przytłaczającą większość można podsumować powiedzeniem: i śmieszno, i straszno.
Poznane z...