Nowela o tragicznej historii człowieka w obliczu wojny, o przytłaczającym nieszczęściu, które może spotkać jedną osobę i o tym jak można przetrwać każdy okrutny zakręt losu.
W takiej konstrukcji rodem z Conrada, narrator w pierwszej wiośnie powojennej, gdzieś nad Donem, w błocie, czekając na prom czy łódź, słucha opowieści napotkanego mężczyzny, który wędruje z małym chłopcem.
Napisane to jest z czysto rosyjską poetyką, jakby z połączeniem prostoty, niemal prostactwa, z romantyzowaniem tej odpychającej nas rzeczywistości, z elementami rosyjskiego nihilizmu, nabożnego traktowania alkoholu, upartego trwania i trzymania się życia, z jakąś melodią przywodzącą na myśl monotonne, puste przestrzenie. Niby prosto, ckliwie, ale jednak wzruszająco, a nie odpychająco. I daje się to odbierać bez ideologicznego sznytu, nie jest on nachalnie obecny.
Na swój sposób to uniwersalna opowieść o tragizmie wojny, która przetoczyła się po radzieckich przestrzeniach i zmiażdżyła ludzkie żywoty. Zapada w pamięć.

Nowela o tragicznej historii człowieka w obliczu wojny, o przytłaczającym nieszczęściu, które może spotkać jedną osobę i o tym jak można przetrwać każdy okrutny zakręt losu.
W takiej konstrukcji rodem z Conrada, narrator w pierwszej wiośnie powojennej, gdzieś nad Donem, w błocie, czekając na prom czy łódź, słucha opowieści napotkanego mężczyzny, który wędruje z małym...