To jest książka o prywatnej rewolucji. Po 21 latach profesury w amerykańskiej uczelni w Paryżu i 21 latach pracy w polskiej redakcji Radia France Internationale, z dnia na dzień Marek Brzeziński musiał zacząć robić coś nowego, chociaż do emerytury było bliżej niż dalej. Zdecydował się na kurs kucharski w Le Cordon Bleu.

Z listu motywacyjnego: Gotowanie jest jak seks. Wszyscy to robią na całym świecie, ale tylko niewielu, w seksie i w kuchni, jest artystami. Bycie artystą to nie tylko wrodzone umiejętności i dotknięcie geniusza, ale także technika, a tej można się uczyć tylko od najlepszych.

Jeśli jednak szukacie kulinarnej książki o seksie (i przemocy), poczytajcie raczej Bourdaina. W "Kulisach Kulinarnej Akademii" mamy co prawda pokaleczone palce, wrzący olej, pot i łzy, a także szefa, który pojedynkuje się z Brzezińskim na spojrzenia, by ostatecznie dobić go słowami: Pan to tak dekoruje jak Niemcy!, ale tak naprawdę jest to książka o miłości.

Tak, potrzebne są dobrej jakości składniki, wspomniana już technika, ale ostatecznie chodzi o to, żeby jedzeniem się dzielić. Jedna z moich ulubionych scen w książce to ta, w której Brzeziński przez 7 godzin przygotowuje ostrygi dla ukochanej Chmurki. Z nieoczekiwaną, przekorną puentą. I bardzo podoba mi się, że Brzeziński buntuje się przeciwko bezsensownemu marnowaniu jedzenia ugotowanego na kursie. To nie jest przecież sztuka dla sztuki.

Każda książka ma swego idealnego czytelnika Strona 23, sonata na temat noży i już wiem, ze trafił swój na swego. Kto, jeśli nie Marek Brzeziński, zrozumiałby, że najbardziej romantycznym prezentem, jaki kiedykolwiek dostałam na urodziny, był komplet dobrych noży?

Idealni czytelnicy nie podążają za opowieścią: oni biorą w niej udział. Zazwyczaj oznacza to porzucenie świata i zamieszkanie w książce. Nie w tym przypadku. "Kulisy Kulinarnej Akademii" czytałam miesiąc i często porzucałam (żeby zajrzeć do kuchni i nie wychodzić z niej przez parę godzin). Myślę, że autor byłby zadowolony. Mniej zadowolony byłby z tego, że po przeczytaniu na stronie 133 opisu kolarzy, byłam bliska porzucenia książki w ogóle. Ale wróciłam, bo nie wybaczam tylko użytkownikom kostek rosołowych, tym smutasom którzy jedzą przed telewizorem i tym, którzy jedzą szybko, byle jak, byle co i wracają do ważniejszych spraw. Jakich ważniejszych spraw??:)

Kasia/porządekalfabetyczny