Nie potrafię do końca stwierdzić czy mi się ta książka spodobała, czy nie. Jane Goodall to jedna z moich idolek i źródeł inspiracji od czasów dzieciństwa, gdy widziałam różne jej materiały dla National Geographic. Przeczytałam o niej wiele i jestem pod ogromnym wrażeniem całej jej pracy i siły. Byłam ciekawa o czym będzie „Księga nadziei”, a nie jest to ani do końca biografia, ani wywiad, chociaż przyjmuje formę dialogu pomiędzy prymatolożką a dziennikarzem.

Celem tej publikacji, jak stwierdzają autorzy, jest chęć obudzenia w ludziach nadziei, aby nie pogrążyli się w apatii i rezygnacji, przytłoczeni skalą wyzwań, jakie stawia przed nami XXI wiek. I z pewnością lektura „Księgi” jest inspirująca, a Jane robi wszystko, aby przedstawić czytelnikowi jak najwięcej podnoszących na duchu historii. Działa to, bo pokazuje, że na świecie są ludzie, którzy nawet podczas pozornie beznadziejnej sytuacji, są w stanie wykrzesać z siebie zapał i zrobić coś dobrego.

Z drugiej strony, męczyła mnie momentami forma tej książki, bo tak naprawdę niewiele tu jest konkretów. To pozycja wpisująca się bardziej w nurt opowiadania historii, ale z niewielką ilością faktów. Nie znaczy to, że tu nie ma nauki, ale nie mamy statystyk, liczb, bo – skądinąd słusznie – autorzy, w tym Jane, zakładają, że ludzi liczby same w sobie nie interesują, tylko stojąca za nimi opowieść. I tu jest moment, w którym zauważam, że to nie do końca ja jestem targetem, ponieważ sądzę, że samo opowiadanie historii nie wystarcza.

Rozczarowało mnie to, jak koniec książki oddryfował za bardzo w stronę doznań pozazmysłowych i czegoś, co jednak niewiele ma wspólnego z faktami i naukową wiedzą. Intryguje mnie to, jak Jane Goodall – osoba o ogromnej wiedzy i doświadczeniu, twardo stąpająca po ziemi, jednocześnie znajduje podstawy do wiary w to, że istnieje jakaś forma mocy, wpływającej na życie na Ziemi. Nie jest to żaden bóg znany nam z powszechnych religii, ale jakaś inna forma mniej sprecyzowanej świadomej energii (?). Tak czy inaczej, dla mnie rzecz mocno dziwna i momentami zaskakiwał mnie fakt, że jednak ktoś taki jak Jane dopuszcza wiarę w podobne rzeczy, które nazwalibyśmy nadnaturalnymi.

Sadzę, że ta lektura może u wielu osób faktycznie wzbudzić pokłady nadziei, ale muszą to być ludzie o specyficznej, silnej wrażliwości. Nie żałuję przeczytania tej książki, ale nie do końca spełniła moje oczekiwania. Na pewno warto dać się wciągnąć w inspirujące historie Jane, bo nie da się zaprzeczyć, że badaczka ma w sobie coś takiego, co od razu jedna jej serca ludzi. To typ osobowości, który trafia się raz na milion.

Nie potrafię do końca stwierdzić czy mi się ta książka spodobała, czy nie. Jane Goodall to jedna z moich idolek i źródeł inspiracji od czasów dzieciństwa, gdy widziałam różne jej materiały dla National Geographic. Przeczytałam o niej wiele i jestem pod ogromnym wrażeniem całej jej pracy i siły. Byłam ciekawa o czym będzie „Księga nadziei”, a nie jest to ani do końca...