Wygląda to tak, jakby autorka nie mogła zdecydować się, po której stronie stanąć. A może to zabieg celowy? W celu przekonania czytelnika o bezstronności autorki? Chyba nie. Są dwie koncepcje historyczne: jedna taka, że Elżbieta Batory rzeczywiście była wynaturzoną i może nawet zboczoną (cokolwiek by to nie znaczyło) morderczynią, ale jest też druga opinia, która mówi, że Elżbieta była mądrą kobietą, rządziła twardą ręką, ale wcale nie krwawo oraz, że jako kobieta przeszkadzała w męskim świecie władców i podstępem oraz plotkami doprowadzono do tego, że została uznana za morderczynię i zniknęła z areny. Oczywiście jej majątki przejęli mężczyźni. Natomiast autorka jakoś te obie opinie wypośrodkowała. Elżbieta w tej książce wcale nie jest krwawą hrabiną. Odbieram ją jako ofiarę spisku, ale kłóci się to z koncepcją, że trzymała twarde rządy w swoich majątkach. Absolutnie w tej książce Elżbieta nie jest silną postacią. Jest postacią taką trochę byle jaką.
Książka do ambitnych nie należy, można ją przeczytać dla rozrywki, ale jako taka nie posiada wystarczającej wartości literackiej - o historycznej nawet nie wspomnę - żeby się nią zachwycać.

Wygląda to tak, jakby autorka nie mogła zdecydować się, po której stronie stanąć. A może to zabieg celowy? W celu przekonania czytelnika o bezstronności autorki? Chyba nie. Są dwie koncepcje historyczne: jedna taka, że Elżbieta Batory rzeczywiście była wynaturzoną i może nawet zboczoną (cokolwiek by to nie znaczyło) morderczynią, ale jest też druga opinia, która mówi, że...