To w istocie biografie równoległe trzech władców, panujących w dobie I wojny światowej. Autorka stara się uzasadnić tezę, iż w dużym stopniu przyczynili się oni do wybuchu tego konfliktu, który w efekcie przyniósł Europie morze krwi, dynastiom panującym w Rosji i Niemczech upadek, światu nowy porządek – skądinąd, Polsce wojna stworzyła wykorzystaną szansę na odzyskanie niepodległości. Jak ocenić twierdzenie, iż to wspomniani trzej monarchowie: Wilhelm II w Niemczech, Mikołaj II w Rosji oraz Jerzy V (należałoby tu raczej podstawić jego zmarłego w 1910 r. ojca – Edwarda VII) w Anglii doprowadzili do wybuchu wojny? Owszem, mieli w tym swój udział: Mikołaj II przez słabość charakteru, brak zdolności przywódczych, uleganie wpływom, Wilhelm II przez spaczoną trudnym dzieciństwem, a następnie intrygami pochlebców, niedojrzałą osobowość – przewrażliwiony, mający trudności w kontaktach z ludźmi megaloman, wieczny chłopiec, traktujący państwo i jego sprawy niczym zabawę w piaskownicy, Edward VII poprzez zawiązanie sojuszu z Francją ("Entente cordiale"), którego był inicjatorem i twórcą (zresztą, z punktu widzenia interesów Wielkiej Brytanii, sojusz ten okazał się korzystnym i dlatego został zaaprobowany przez rząd, w istocie decydujący o sprawach wielkiej polityki). Nie ulega jednak wątpliwości, iż przyczyny wybuchu I wojny światowej były o wiele głębsze, niż osobiste sympatie czy animozje panujących - by wskazać chociażby francuskie, obsesyjne wręcz pragnienie rewanżu na Niemcach za klęskę i upokorzenie z lat 1870-1871 czy rywalizację mocarstw na Bałkanach. O tym wszystkim Autorka pisze niewiele albo wcale. I tego mi właśnie w książce zabrakło. Została nasycona drobiazgowymi informacjami bez znaczenia – co podano konkretnego dnia na obiad, w jaki mundur ubrany był ten czy inny władca, jakie luksusy oferowały królewskie, cesarskie czy carskie jachty albo pociągi specjalne itp., nie naświetla natomiast szerszego i bardziej istotnego tła politycznego. Owszem, poznajemy mnóstwo interesujących szczegółów rodzinnych, charakterologicznych, obyczajowych – i za to Autorce chwała. O wybuchu wojny nie zadecydowali jednak wspomniani monarchowie. Właściwie, to żaden z nich jej nie chciał. Jerzy V to lubujący się w życiu wiejskim domator, pozbawiony zresztą realnej władzy we własnym kraju. Mikołaj II to kolejny domator, pragnący spokoju i zdający sobie sprawę ze słabości Rosji oraz zagrożenia rewolucyjnego. Nawet Wilhelm II w krytycznych chwilach wykazywał brak zdecydowania i odwagi, do wojny parło natomiast jego zdominowane przez agresywnych wojskowych i polityków otoczenie. Bardziej więc słabością i zaniechaniem, niż własną inicjatywą wymienieni władcy doprowadzili do wybuchu wojny, w ówczesnej sytuacji chyba zresztą od kilkunastu lat nieuniknionej. Z gruntu słuszna jest natomiast inna teza C. Clay, przwijająca się wprost oraz podskórnie przez cały tekst - na przełomie XIX i XX w. czasy monarchii absolutnych z całą pewnością już przeminęły. Były one anachronizmem, otwierały drogę niebezpiecznym (dla samych władców, ale i dla całego świata, jak się okazało) zakulisowym intrygom i machinacjom. Monarchia konstytucyjna (czy nawet demokratyczne republika, jak należałoby dodać) sprawdzały się o wiele lepiej. I ostatecznie, parlamentarna monarchia brytyjska przetrwała, a nawet wzmocniła się w wyniku wojny, podczas gdy samowładne trony w Niemczech (z zagwarantowaną w uchwalonej konstytucji, dominującą pozycją cesarza) oraz w Rosji (samodzierżawie) upadły. To wniosek optymistyczny, ale trzeba dodać, że zarówno w Niemczech, jak i w Rosji, powstały wkrótce później systemy totalitarne, przy których uprzednie monarchie mogłyby się istotnie wydać zabawą w piaskownicy.
Autorka usilnie stara się pisać lekko, co nie zawsze jej jednak wychodzi. Przykładowo, nieustannie zagłębia się w takie czy inne, bardzo rozbudowane koligacje rodzinne, zakładając następnie, iż po kilkudziesięciu stronach czytelnik bezbłędnie rozpozna wzmiankowanego uprzednio kuzyna czy kuzynkę (o powtarzających się często imionach). Trochę winy ponosi też tłumaczenie i wydawnictwo. Zdania polskiego przekładu wydają się niekiedy wysilone, zdarzają się też irytujące literówki oraz inne chochliki drukarskie.
Pomimo tych uwag, książkę warto przeczytać ze względu na bogactwo materiału informacyjnego, podchodząc jednak krytycznie do niektórych stwierdzeń Autorki.

To w istocie biografie równoległe trzech władców, panujących w dobie I wojny światowej. Autorka stara się uzasadnić tezę, iż w dużym stopniu przyczynili się oni do wybuchu tego konfliktu, który w efekcie przyniósł Europie morze krwi, dynastiom panującym w Rosji i Niemczech upadek, światu nowy porządek – skądinąd, Polsce wojna stworzyła wykorzystaną szansę na odzyskanie...