Mała powieść Claudii Salazar Jiménez „Krew o świcie” w tłumaczeniu Tomasza Pindla zabiera nas w sam środek gorących czasów w Peru. To czas kiedy Świetlisty Szlak rzuca wyzwanie państwu i metodami terrorystycznymi próbuje objąć stery państwa. Jak to bywa z radykałami zawsze cierpią zwykli obywatele, ale historia zawarta w książce prezentuje różne głosy. Konkretnie: trzy. A jeszcze konkretniej trzech kobiet, z których jedna to ideowa działaczka, druga mieszkanka wsi, do której weszli terroryści i mordowali tych, którzy nie podzielali ich przekonań i w końcu trzecia – reporterka chcąca pokazać prawdę.

Tekstowo te historie na siebie nachodzą. Spisywane są gęsto na tyle, że trudno je rozróżnić. W dodatku poprzecinane są komentarzami, które można, ale nie trzeba, przypisać bohaterkom. W którymś momencie to już staje się bez znaczenia, gdyż splot tych losów pokazuje ich niebezpieczne podobieństwo.

Gdzieś obok(?) ukazany jest podział społeczeństwa na wielkomiejską elitę niezainteresowaną losami prowincji, ani rozkręcającej się wojny domowej oraz na mieszkańców wsi, który mogą liczyć tylko na siebie, co w praktyce sprowadza się do ratowania życia poprzez uginanie się przed bronią i ideologią. Stopień okrucieństwa jest wysoki, a język powieści wysysa powietrze z otoczenia.

Mała powieść Claudii Salazar Jiménez „Krew o świcie” w tłumaczeniu Tomasza Pindla zabiera nas w sam środek gorących czasów w Peru. To czas kiedy Świetlisty Szlak rzuca wyzwanie państwu i metodami terrorystycznymi próbuje objąć stery państwa. Jak to bywa z radykałami zawsze cierpią zwykli obywatele, ale historia zawarta w książce prezentuje różne głosy. Konkretnie: trzy. A...