Italo Calvino zaskakuje mnie za każdym razem. To taki rodzaj spotkania, że wprawdzie trochę wiesz, trochę nie wiesz, na co się piszesz, ale pędzisz na nie w ciemno. To obietnica tajemnicy, czegoś ulotnego, co być może zostanie z Tobą na dłużej. Możliwa jest jednak i tak opcja, że okaże się rozczarowaniem, a Tobie pozostanie jedynie smutny rachunek do zapłacenia.

Jako że na każdy wzór matematyczny reaguję nerwowo, siły nadzwyczajne (możliwe, że za namową Qfwfg) musiały zainterweniować, by „Jeżeli” trafiło w dłonie me dwie. I jak wpadło, tak wypaść nie mogło. Albowiem można się zapaść w opowiadaniach I.C. jak w otchłań oceanu i wyjść suchutkim, bo nie to jest zwyczajna literatura. Trochę jak jeden z bohaterów, który pędzi autem na spotkanie, a jednocześnie zastanawia się, czy osoba, do której zmierza, nie jedzie w jego kierunku. Niby jedna droga, a wiele możliwości.
To tu walą się na głowy kosmiczne światy („wcześniej pływaliśmy, teraz jesteśmy opływani”), podział komórki zespala się z miłością i jest miłością w najczystszej postaci (po czym: „Pustka, rozdzielenie i oczekiwanie, oto czym jesteśmy”), a wypuszczona strzała staje się najpiękniejszym dowodem niekończącego się bogactwa chwili.
Nic nie jest tu rzeczywiste, wszystko jest jedynie postrzeganiem. Chwila jest wiecznością, a chaos ładem.

I ta okładka! (by Łukasz Piskorek)

Na koniec cytata, która oddaje stan mój (również po przeczytaniu świetnego posłowia Anny Wasilewskiej, dzięki któremu tytułowe równanie odkrywa nieco sekretów):
„– Chciałbym zrozumieć.
– Co takiego?
– To wszystko.”

Italo Calvino zaskakuje mnie za każdym razem. To taki rodzaj spotkania, że wprawdzie trochę wiesz, trochę nie wiesz, na co się piszesz, ale pędzisz na nie w ciemno. To obietnica tajemnicy, czegoś ulotnego, co być może zostanie z Tobą na dłużej. Możliwa jest jednak i tak opcja, że okaże się rozczarowaniem, a Tobie pozostanie jedynie smutny rachunek do zapłacenia.

Jako że na...