Zimy nie będzie. I chociaż każdy czytelnik chciałby, aby powstał kolejny tom, to jednak trylogia została ukończona i trzeba sobie jakoś z tym poradzić. Po przeczytaniu zakończenia muszę przyznać, że nie sądziłem, iż Anna Kańtoch jest aż tak bezczelna. „Jesień zapomnianych” jest fantastycznym zwieńczeniem losów Krystyny Lesińskiej, z domu Wojciechowskiej, a wszystkie opisane śledztwa są bardzo mocno osadzone w tragicznej historii Romka. Można wręcz napisać, że każde kolejne słowo i zdanie ostatniego tomu ukazują, jak wspaniałą pisarką i strategiem (strateżką?) jest autorka. I to właśnie dlatego nie mogę przeboleć, że zimy nie będzie. Ale są i plusy. Anna Kańtoch może zacząć pisać następne wspaniałe książki, które sprawią, że zniknę ze świata na długie godziny.

„Jesień zapomnianych” rozpoczyna się w październiku tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego szóstego roku. Młoda Krystyna Wojciechowska bierze udział w pogrzebie kolegi Romka. Po uroczystości zaczepia ją młody dziennikarz – Łukasz Szewczyk. Chłopak prosi ją o pomoc w rozwiązaniu tajemniczej i dziwnej serii samobójstw. Otóż w Drugich Szopienicach powiesiło się w sumie pięciu młodych mężczyzn. Wydawałoby się, że żaden z nich nie mógł mieć powodu, aby skończyć ze swym życiem w tak dramatyczny sposób. Jednak ciekawość bierze górę i Krysia razem z Łukaszem zaczynają prowadzić prywatne śledztwo.

Anna Kańtoch – jak zwykle – osiągnęła swój cel. „Jesień zapomnianych” jest wciągająca, mroczna, angażująca i odpowiada na wszystkie nurtujące czytelników pytania. Wątek zaginięcia Romka wybrzmiewa w tej części najsilniej, gdyż od feralnej wyprawy w góry minęło dopiero kilka lat i tragedia ta rzuca długi cień na całą rodzinę. Ojciec unika kontaktu z córką i spędza całe dnie przed telewizorem, matka próbuje znaleźć jakieś zajęcie, ale głównie płacze, a Krysia tkwi w nieinteresujących ją studiach. Dzięki prowadzonemu śledztwu ma okazję zasmakować pracy milicjantki i podążyć niepewnym tropem losów zaginionego brata.

Od pewnego czasu można zaobserwować w literaturze, jak gęsty klimat panuje na polskiej prowincji. Drugie Szopienice, gdzie każdy zna każdego, to również synonim „polskiego piekiełka”. Zdobycie przydatnych informacji wymaga wielu rozmów i ciągłej czujności. Tylko w ten sposób bohaterka może wyłapać, które wydarzenia do siebie nie pasują. Krystyna szybko więc odkrywa, że ma dryg do rozmów i łączenia ze sobą z pozoru niepowiązanych faktów. Ja niestety go nie mam, ale przynajmniej tym większą odczuwam przyjemność na koniec. Jest coś magnetycznego w finałowym łączeniu wszystkich kropek.

Po raz kolejny w książce Kańtoch istotny jest również element psychologiczny. Widać, że i w tym wypadku autorka odrobiła pracę domową. Końcowe nawiązanie do „Lata utraconych” daje dużo frajdy, gdyż pozwala docenić niezwykłą spójność całej trylogii. Kańtoch miała plan na wykreowaną historię, od początku do końca, czego nie można powiedzieć o każdym pisarzu. Tym większe więc należą się jej brawa.

„Jesień zapomnianych” to perfekcyjne zwieńczenie historii Krystyny Lesińskiej. Niewiele jest trylogii kryminalnych, które utrzymują tak wysoki poziom we wszystkich częściach. Chapeau bas, pani Anno! Z niecierpliwością czekam na kolejne książki.

Michał Wnuk