„Haka!” jest zaskakująca! Puwalska wykorzystuje to, czym na co dzień bombarduje nas świat (powiedzmy, że to „świat”), przygląda się tej krzykliwości, nachalnemu marketingowi, graniu na emocjach, na ambicjach, ale też na słabościach oraz ignorancji i przetwarza to wszystko na potrzeby poezji. Finalnie tworząc niezwykle dynamiczną oraz niepokorną, ironiczną, ale i na swój sposób czułą (a może to tylko litość?) poetycką wersję tego, co nas otacza i tego, co nas wypełnia. Ukazuje słabości i zagubienie, ale także udowadnia, że drzemie w nas siła, która tylko czeka na ten właściwy impuls. Bardzo mi się podoba, że ta liryka jest wymagająca i uchylająca się od szufladek. Że jest nieoczywista, że coś do mnie przemawia, a coś mi umyka ("coś nam wypada coś tam się upycha") i muszę gonić jakąś myśl, dotrzeć po nitce do kłębka, czasem się w jakiejś refleksji czy emocji zapętlić, z innej zaś próbować wyzwolić.

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2021/09/haka-agata-puwalska.html

„Haka!” jest zaskakująca! Puwalska wykorzystuje to, czym na co dzień bombarduje nas świat (powiedzmy, że to „świat”), przygląda się tej krzykliwości, nachalnemu marketingowi, graniu na emocjach, na ambicjach, ale też na słabościach oraz ignorancji i przetwarza to wszystko na potrzeby poezji. Finalnie tworząc niezwykle dynamiczną oraz niepokorną, ironiczną, ale i na swój...