To książka dla wszystkich ciekawych świata i historii, a zwłaszcza dla fanów religioznawstwa i rozwoju osobistego. Dowiadujemy się tu historii (z tego co pamiętam) z kilku stuleci. Samurajowie gromadzą opowiadania o rodzie i swoich dokonaniach z niesamowitą pieczołowitością. W książce zawarty jest opis etapów uczenia się, co potwierdza, że byli oni poddawani nieustannemu treningowi. Umiejętności miały 'wchodzić w krew', tak aby mieć ciało jak i umysł w najwyższej gotowości. To społeczeństwo stawiało na inteligencje, co w połączeniu ze sztukami walki i władaniem mieczem powodowało w mężczyznach poczucie kompetencji i silne poczucie wartości. Ciągłe ryzyko zginięcia w walce podczas obrony swojego pana powodowało, że każda chwila musiała się liczyć. Samuraje jako trening mentalny rozważali gotowość do każdego rodzaju śmierci. Te zapisy jakie zgromadzone są w zbiorach Hagakure pokazują od kuchni czym kierowali się Samurajowie i jakie było ich życie codzienne. To jak traktowali koniec życia napawa zdumieniem, ciężko jest to opisać i każdy powinien sobie wyrobić własną opinie. Jeśli o mnie chodzi to trudno mi jest wyrazić jakiś pogląd. Czy seppuku miało jakąś ważną rolę, czy nie był to wyparty wstyd i poczucie winy, który spowodował takie reguły życia społecznego. Trudno powiedzieć. Czy podejście do śmierci pokazuje, że byli społeczeństwem nad wyraz uduchowionym? Jedyny wniosek jaki jestem w stanie wysnuć to, że w sytuacjach wymagających rozwijamy się najbardziej, a metodologie przeżywania tych sytuacji samurajowie opracowali doskonale.

To książka dla wszystkich ciekawych świata i historii, a zwłaszcza dla fanów religioznawstwa i rozwoju osobistego. Dowiadujemy się tu historii (z tego co pamiętam) z kilku stuleci. Samurajowie gromadzą opowiadania o rodzie i swoich dokonaniach z niesamowitą pieczołowitością. W książce zawarty jest opis etapów uczenia się, co potwierdza, że byli oni poddawani nieustannemu...