Nie do końca wiedziałem, jaką dać tej książce ocenę, więc dałem środek skali, czyli piątkę.
Nie wiem, czy nie za dużo.
Autor wyraźnie epatuje tak zwanymi „dobrymi chęciami”, tyle że – jak mawiała moja babcia (świętej pamięci zresztą): „dobrymi chęciami, to jest piekło wybrukowane”.
Książka opowiada na dobrą sprawę o postępującym upadku kościoła katolickiego, a sam autor zdający sobie z tego sprawę czy też nie – jest tego upadku częścią.
To zadziwiające, że pisarz będący ponoć katolickim księdzem nie ma zielonego pojęcia o podstawach pewnych elementów katolickiej doktryny. Jeśli przyjmie się bowiem katolicką koncepcję człowieka i Boga, to pewne rzeczy z tej koncepcji wynikać muszą. Ot, choćby to, że jeśli ktoś zostaje księdzem, to zawiera coś w rodzaju „małżeństwa z Bogiem”. Sakrament kapłaństwa jest odpowiednikiem sakramentu małżeństwa. Życie księdza ma być poświęcone Bogu i wiernym (kościołowi), a nie żonie i dzieciom, co musiałoby wystąpić jako poważny dylemat i konflikt interesów w przypadku zlikwidowania celibatu. To, że życie amerykańskiego kleru obraca się wokół wagin i odbytów nie świadczy o konieczności zlikwidowania celibatu, tylko o upadku kościoła.
Ciekawe, że katolicki ksiądz nie ma bladego pojęcia o podstawach doktrynalnych nauki swojego kościoła w kwestii kontroli urodzin. To, że nie słyszał o Metodzie Billingsów  (o czym świadczą pewne porady bohatera książki udzielane pewnej kobiecie) jest dość szokujące, zważywszy na fakt, że afrykańskie kobiety od wieków stosowały z powodzeniem tę metodę. Przecież kalendarzyk małżeński, jako jedyna metoda postępowania celem uniknięcia ciąży bądź zajścia w ciążę, to jakiś żart. Nie zamierzam tu wykładać doktryny KK, ale pewne wywody autora ocierają się po prostu o żenadę. Nauka KK w kwestii kontroli urodzin wynika, jak napisałem wyżej, z katolickiej koncepcji człowieka i Boga. Zmiana tej narracji musiałaby mieć dalekosiężne skutki zmieniające w tej koncepcji bardzo, bardzo wiele.
Książka będąca wręcz dziennikiem zapisu procesu prowadzącego do dzisiejszego upadku kościoła stanowi pośredni dowód, jak cienko wygląda KK w dziedzinie informacji i propagandy, skoro sam ksiądz katolicki i to z tytułami naukowymi jest tak niedouczony: bardziej niedouczony, niż piszący te słowa ateistyczny czytelnik, nie będący jednak wrogiem KK z pewnym względów związanych z zagrożeniami życia społecznego. Trzeba pogratulować dzisiejszym marksistom sukcesu w rozpieprzaniu kościoła, wskutek którego nawet ksiądz katolicki posługuje się w swojej książce językiem jedynie słusznego „postępu” przyjmując zmienione znaczenia słów zgodnie z duchem marksistowskiego „zwrotu lingwistycznego”.

Nie do końca wiedziałem, jaką dać tej książce ocenę, więc dałem środek skali, czyli piątkę.
Nie wiem, czy nie za dużo.
Autor wyraźnie epatuje tak zwanymi „dobrymi chęciami”, tyle że – jak mawiała moja babcia (świętej pamięci zresztą): „dobrymi chęciami, to jest piekło wybrukowane”.
Książka opowiada na dobrą sprawę o postępującym upadku kościoła katolickiego, a sam autor...