- Nie wiem, kogo masz na myśli, kiedy mówisz “Indianie" - odparł znużonym tonem Conawago, przekładając przez ramię pasek plecaka. - Są Lenni Lenape, Mohawkowie, Seneka, Susquehannock, Nanticoke, Oneida, Onondagowie, Tuscarora, Cayuga, Huroni, Abenaki, garstka ocalałych Wappingerów oraz pięćdziesiąt innych plemion, które znam osobiście i które mieszkały tutaj przed Europejczykami. Tak jak za morzem są plemiona zwane Anglikami, Szkotami, I Irlandczykami, Francuzami, Holendrami, Niemcami, Katalończykami, Duńczykami, Walijczykami, Włochami.

- Nie wiem, kogo masz na myśli, kiedy mówisz “Indianie" - odparł znużonym tonem Conawago, przekładając przez ramię pasek plecaka. - Są Lenni...

Francuzi poruszają się szybciej niż nasze wojska, ukradkiem jak Indianie. Ich małe oddziałki krążą po ziemiach na zachód od rzeki Hudson, aż do Pensylwanii. Co tydzień paru mieszkańców zostaje oskalpowanych, a zabójcy znikają jak duchy. Jeśli Francuzi pokonają naszą armię, każdy dom na północ od miasta zostanie spalony. A jeśli dojdą do rzeki, zajmą cały kontynent. Jedyne, co trzyma Francuzów z dala od mojego domu, to fakt, że nie mają poparcia Irokezów, przez których ziemie musieliby przejść. W tej wojnie najważniejsi są Irokezi. Największym błędem Francuzów było zwerbowanie najpierw Huronów i Abenaków, nie zważając na to, że są odwiecznymi wrogami Irokezów. Gdyby mieli tyle rozsądku, żeby przeciągnąć Irokezów na swoją stronę, wszyscy już bylibyśmy martwi. A i tak większość Irokezów nie bierze udziału w wojnie, poza Mohawkami i nielicznymi Senekami.

Francuzi poruszają się szybciej niż nasze wojska, ukradkiem jak Indianie. Ich małe oddziałki krążą po ziemiach na zachód od rzeki Hudson, aż...

Kiedy armia przysłała mnie do Ameryki osiem lat temu, nikt nie odważyłby się wejść do lasu. Wszyscy słyszeli opowieści o dzikusach, którzy wyrwą ci wątrobę i zjedzą, zanim umrzesz. Kazano mi dołączyć zimą do oddziału zwiadowczego milicji. Nasz dowódca utonął z połową oddziału, kiedy nasze kanu rozbiło się na katarakcie. Byliśmy zagubieni i głodni, a w dodatku zaczął sypać śnieg. Jeden z nas zamarzł. Rodzina Mohikanów znalazła nas bliskich śmierci. Dwaj ich wojownicy stracili palce u nóg na skutek odmrożeń, kiedy nieśli nas do wioski. (...) Spadło więcej śniegu, osiem lub dziewięć stóp. Spędziliśmy wśród nich dwa miesiące. Nauczyli mnie swojego języka i jak radzić sobie w lesie. Widziałem, jak modlili się do swoich duchów. Bawiłem się z ich dziećmi, pomagałem chować zmarłych. Kiedy wróciłem do osady, zostałem zwiadowcą.

Kiedy armia przysłała mnie do Ameryki osiem lat temu, nikt nie odważyłby się wejść do lasu. Wszyscy słyszeli opowieści o dzikusach, którzy w...