Jest to pozycja obowiązkowa dla zainteresowanych tematem I Wojny Światowej oraz CK Austro-Wegier. Autor przedstawia epizody z frontu galicyjskiego (początek książki dotyczy także frontu serbskiego), jedne są bardzo ciekawe, inne czasem nudne i nieistotne, ale to zależy od indywidualnej oceny. Łączy je kontekst polskich terenów, przez co chłonie się prawie każde słowo z zainteresowaniem.
Styl jest bardzo barwny, wręcz poetycki, książka ma więc walory również literackie, a nie tylko faktograficzne. Choć autor odnosi się do strony przeciwnej bez nacjonalistycznej pogardy, nieraz wręcz z szacunkiem, to jednak do obiektywnych nie należy i czuć, że relacje miały mieć charakter propagandowy. Węgierscy żołnierze są zawsze najdzielniejsi, najbitniejsi i kochający ojczyznę, Rosjanie są trochę tępą masą, kierowaną przez głupich dowódców. To co u Węgrów jest przejawem brawury i fantazji (która zawsze kończy się pomyślnie), w Rosjan przejawem głupoty (kończącej się niepotrzebną masakrą). Trochę mnie to raziło. Druga negatywna sprawa to zbytni optymizm wojenny, traktowanie wojny jako szlachetnej przygody, coś jak zabawy, możliwości dowiedzenia swojej wartości. To że jest to niepotrzebna masakra jest co najwyżej schowane między wierszami. Można jednak przyjąć, że to pewne świadectwo epoki, odzwierciedlenie stanu umysłowego podejścia do wojny w jej początkach.

Jest to pozycja obowiązkowa dla zainteresowanych tematem I Wojny Światowej oraz CK Austro-Wegier. Autor przedstawia epizody z frontu galicyjskiego (początek książki dotyczy także frontu serbskiego), jedne są bardzo ciekawe, inne czasem nudne i nieistotne, ale to zależy od indywidualnej oceny. Łączy je kontekst polskich terenów, przez co chłonie się prawie każde słowo z...