Dziwne napisane, ale naprawdę ma swój nietypowy urok. Przede wszystkim jest to autobiografia autora, który ciągle się przeprowadza - w poszukiwaniu zgubionego szczęścia, a wraz z nim przeprowadzają się jego psy. Bo zaczyna od jednego psa ( zgodnie z książką zaczyna od wilka, ale w sumie czy to był wilk czy po prostu naprawdę duży mix wilka z psem to wcale nie jest oczywiste), a potem ma jeszcze jednego dużego psa i jeszcze jednego dużego psa. Introwertyk ( z czasem coraz większy) i jego 3 wielkie psy buszujące w jęczmieniu. Chodzące luzem. Polujące na gryzonie. Spacerujące po plaży. Biegające po lesie.

Naprawdę przyjemnie było to sobie wyobrażać. Świetne życie i dla człowieka i dla psów, chociaż jednak niespokojne -bo autor ciągle się przeprowadza. I to na duże odległości. Cały czas go nosi z miejsca na miejsce.

To taka trochę bajka o wykładowcy filozofii, który przychodził na zajęcia z własnym wilkiem (a wilk sprawdzał co studenci mają przygotowane na drugie śniadanie ) a trochę traktat filozoficzny o znaczeniu czasu, przywiązania, różnicach miedzy psami, wilkami i ludźmi, oraz wielu innych sprawach. Traktat o wyborach , o tym co jemy, co robimy, z kim spędzamy czas , i jak ten czas postrzegamy.

I jednocześnie taka przyjemna wizja świata, w którym wilk chodzi sobie po prostu luzem (bo w sumie jest posłuszny i nikogo istotnego nie pożarł) - a w ludziach budzi to raczej zachwyt niż przerażenie. Nie we wszystkich -co też zmusza autora do przeprowadzek.
Ale, że krowy się go nie bały -to mnie zaskoczyło.

Z drugiej strony nie jest to jednak książka zachęcająca do posiadania własnego wilka - szczególnie jeśli nie jest się filozofem żyjącym głownie z pisania i bardzo tolerancyjnym wobec codziennych zniszczeń ( a ludzie raczej nie są zbyt tolerancyjni w tym zakresie).

Ciekawe są też fragmenty o karmieniu psów -bo autor nie je mięsa i wolałby, żeby jego psy tez nie jadły -ostatecznie decyduje się na ryby dla psów (co tez nie jest proste, z uwagi na rożne zagrożenia jakie stwarza połów ryb dla środowiska naturalnego). Ale czy pragnienie posiadania, jako towarzysza, drapieżnika ( 3 wielkich drapieżników w tym przypadku) przez wegetarianina nie jest jakoś sprzeczne samo w sobie? Czy wegetarianin nie powinien posiadać raczej królika czy konia? I wtedy byłaby książka "Filozof i zając". O dzikim zającu przygarniętym przez pewnego filozofa.

Dziwne napisane, ale naprawdę ma swój nietypowy urok. Przede wszystkim jest to autobiografia autora, który ciągle się przeprowadza - w poszukiwaniu zgubionego szczęścia, a wraz z nim przeprowadzają się jego psy. Bo zaczyna od jednego psa ( zgodnie z książką zaczyna od wilka, ale w sumie czy to był wilk czy po prostu naprawdę duży mix wilka z psem to wcale nie jest...