Tłumaczka Dorota Kozińska napisała o „Europie w zwierciadle” tak: „Książka to tyleż rozkoszna ile niedojrzała…” opisująca: „niestworzone przypadki rozwydrzonych młodzieńców”. I trudno o lepszą charakterystykę. Ciekawszy jest tu chyba czas niż miejsca, więc może nie zaspokoić potrzeb czytelnika szukającego literatury podróżniczej. Chociaż podróż opisuje: Niemcy, Włochy i Grecja, późnym latem 1925 roku. Kiedy w pędzie przez Europę Robert Byron zatrzymuje się, jego wybory są i przypadkowe, i intrygujące (Forum Romanum nudne i brudne); gdy się zachwyca, robi się górnolotny - gubiłam się wtedy przy trzecim przymiotniku; poza tym pływa, włóczy się po knajpach, rozczula nad Dianą (imię samochodu), wymądrza i ironizuje dużo częściej niż zwiedza. (Ale opis katedry w Sienie znakomity, strony o Rawennie ciekawe) Jest snobistyczny, bezczelny i sztubacki, jego turpistyczne metafory warto zapamiętać: Asyż jak strup, czy Ateny - Afrodyta cierpiąca na wole. Raz nie uwierzyłam w to co czytam - kiedy grecki urzędnik w Patras zarzucił bagaż arystokratycznych młodzieńców na grzbiet staruszki. Od czasu do czasu Byron zadziwia wnikliwością – gdy charakteryzuje ruch faszystowski w Niemczech i we Włoszech, i powagą – gdy opisuje sytuację Dodekanezu.

Daje to wszystko mieszankę awanturniczą i radosną, duchowo bliższą „Pamiętnikom” Casanovy niż podróżującemu po Włoszech 10 lat wcześniej Muratowowi, albo piszącemu „Neapol” 20 lat później Lewisowi. Miałam z tej lektury dużo przyjemności.

Pięknie wydana książka.

Tłumaczka Dorota Kozińska napisała o „Europie w zwierciadle” tak: „Książka to tyleż rozkoszna ile niedojrzała…” opisująca: „niestworzone przypadki rozwydrzonych młodzieńców”. I trudno o lepszą charakterystykę. Ciekawszy jest tu chyba czas niż miejsca, więc może nie zaspokoić potrzeb czytelnika szukającego literatury podróżniczej. Chociaż podróż opisuje: Niemcy, Włochy i...