Pomyślałam sobie, że z wiekiem powinnam trzymać swoje agresywne zen na wodzy. Nie dlatego, że może być niebezpieczne dla osób postronnych, ale raczej z powodu, że niepotrzebnie się denerwuję, karzę się za głupotę innych. I to się udawało. Do czasu, gdy w antykwariacie wygrzebałam jednotomówkę wydaną przez nieistniejące już wydawnictwo Taiga. Okładka taka se, wiejąca kiczem tych gorszych mang dla nastolatek, ale łudziłam się, że to pewnie pozory, bo Taiga wydała przecież takie „Pet shop of horrors” (naprawdę fajna seria, która niestety się w Polsce nie przyjęła), czy „Walkin' butterfly” (klimatem bliska lubianemu przeze mnie „Paradise Kiss” od Ai Yazawy). Kupiłam. Zmarnowałam dychacza i się wkurzyłam sakramencko. Dlaczego? Ano posłuchajcie. W tekście pojawią się spojlery i szczerze mówiąc nie wiem, czy po mojej opinii w ogóle zechcielibyście po to dzieUo sięgnąć.

Całość tu:
https://szelmowyjar.blogspot.com/2018/07/o-tym-ze-od-adaptacji-lepiej-sie.html

Pomyślałam sobie, że z wiekiem powinnam trzymać swoje agresywne zen na wodzy. Nie dlatego, że może być niebezpieczne dla osób postronnych, ale raczej z powodu, że niepotrzebnie się denerwuję, karzę się za głupotę innych. I to się udawało. Do czasu, gdy w antykwariacie wygrzebałam jednotomówkę wydaną przez nieistniejące już wydawnictwo Taiga. Okładka taka se, wiejąca kiczem...