Jako absolwentka liceum im. Waldemara Milewicza miałam w głowie obraz wyjątkowego i nieustraszonego korespondenta wojennego, postaci niemalże pomnikowej. Jednak za sprawą książki Honoraty Zapaśnik pomnik ten przybrał formę ludzką. Człowieka z zaletami, ale i mnóstwem wadami. Milewicz jawi się tu jako osoba niezwykle wymagająca zarówno w stosunku do siebie, swoich współpracowników, a także najbliższych. Szczególnie wywieranie ciągłej presji na ukochanej córce Monice irytowało mnie i wywoływały uczucie współczucia do tej młodej wtedy dziewczyny. Wiele osób wspomina także o dużym poczuciu humoru Milewicza, jednak opisy tych żartów wzbudzały moje zażenowanie, to po prostu nie moje poczucie humoru.

Jednak Milewiczowi nie można odmówić pracowitości. Chociaż pojawia się tu kilka opinii, że tworzył swoje reportaże pod publiczkę, zbyt efekciarsko, a nawet dobierał materiały, tak by pasowały pod jego scenariusz to mnóstwo nagród i docenienie przez publiczność świadczą o tym, że po prostu znał się na swojej robocie. Jednocześnie zaczęłam się zastanawiać, do czego służy korespondencja wojenna. Czy do informowania, uwrażliwiania a może podnoszenia słupków oglądalności? Niemniej opowieści o kulisach powstawania dokumentów z miejsc konfliktów, a także realia pracy w telewizji w latach 90 i początku XXI wieku niezaprzeczalnie są największym atutem książki.

Zresztą to modelowo napisana biografia. Autorki nie ma w niej wcale (i bardzo dobrze!), to świetnie zredagowany zbiór wspomnień i opowieści najbliższych oraz współpracowników Waldemara Milewicza, który z czystym sumieniem mogę polecić.

Jako absolwentka liceum im. Waldemara Milewicza miałam w głowie obraz wyjątkowego i nieustraszonego korespondenta wojennego, postaci niemalże pomnikowej. Jednak za sprawą książki Honoraty Zapaśnik pomnik ten przybrał formę ludzką. Człowieka z zaletami, ale i mnóstwem wadami. Milewicz jawi się tu jako osoba niezwykle wymagająca zarówno w stosunku do siebie, swoich...