Trudno mi ocenić tę historię. Jest jakaś taka... szorstka. Ponura. Nieprzyjazna. Niezbyt zachęca do czytania. Bohaterowie zbytnio nie wzbudzają sympatii, nie trzymałam kciuków za ich losy. Lula jest jakby rozpuszczonym dzieckiem, które nagle znika bez śladu, bo ma taki kaprys. Sama nie wie, czego chce, a jednocześnie chce wszystkiego na raz. Ma się wrażenie, że robi to wszystko, bo chce być cool i zwrócić na siebie uwagę. ,,W głębi serca chcę... chcę kogoś, kto mnie zobaczy. Ale tak naprawdę. Zobaczy wszystko, czym jestem, także moje paskudne oblicze. (...) Pragnę kogoś, kto zobaczy to wszystko, ale i tak mnie pokocha" - no cóż, chyba każdy pragnie czegoś takiego w swoim życiu. Ale jakoś nie każdy z tego powodu komplikuje życie sobie i wszystkim dookoła. Jej związek z Sethem też jest jakąś pomyłką - Lula, ta Dziwna, samotna, inna niż wszyscy nagle po jednym spotkaniu zostaje dziewczyną sławnego futbolisty. Coś mi tu nie pasuje. Styl autorki też nie bardzo przypadł mi do gustu - momentami słowa były dobrane naprawdę dobrze, ale czasem dialogi były po prostu nudne. Osobiście nie znam się na serialach ani starej muzyce, więc ciągłe gadanie o tym też mnie nudziło i denerwowało. Rozumiem, że główni bohaterowie byli jak bohaterowie serialu, ale i tak te ciągle nawiązania były męczące. Podsumowując, w swojej skali umieściłabym tę książkę gdzieś na granicy pomiędzy "Do zniesienia" a "Żałuję, że kupiłam".

Trudno mi ocenić tę historię. Jest jakaś taka... szorstka. Ponura. Nieprzyjazna. Niezbyt zachęca do czytania. Bohaterowie zbytnio nie wzbudzają sympatii, nie trzymałam kciuków za ich losy. Lula jest jakby rozpuszczonym dzieckiem, które nagle znika bez śladu, bo ma taki kaprys. Sama nie wie, czego chce, a jednocześnie chce wszystkiego na raz. Ma się wrażenie, że robi to...