Wrócić z niepamięci

Sarah żyje na ulicach Seattle. Wraz z psiakiem o imieniu Roscoe, którego niedawno przygarnęła, stara się przetrwać każdy kolejny dzień. Nie jest to łatwe, ze względu na to, że jest młodą bezdomną dziewczyną w wielkim mieście, ale przede wszystkim dlatego, że nikt jej nie pamięta. Jest wymazana z pamięci rodziców, przyjaciół i sąsiadów. Nawet gdy nawiąże z kimś relację, wystarczy by ta osoba odwróciła wzrok lub na chwilę odeszła od Sarah – nie będzie już jej pamiętać. Skąd ta dziwna przypadłość? Tropem jest to, że wszystko zaczęło się po wypadku samochodowym, w którym Sarah ucierpiała, a jej dziewczyna Elena zginęła.

Ostatnią deską ratunku okazuje się Horus – tajemniczy mężczyzna, który twierdzi, że wie, co dzieje się z Sarah i może jej pomóc. Jest jeden warunek – dziewczyna musi wykonać dla niego karkołomne zadanie. Jak Sarah odnajdzie się w roli agentki do zadań specjalnych? I czy da jej to odpowiedzi, których tak bardzo pragnie?

Warto zacząć od tego, że powieść rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych. Jedna dzieje się w czasie rzeczywistym dla głównej bohaterki, a druga ma miejsce w niedalekiej przeszłości, poprzedzającej wypadek Sarah i Eleny. Są to głównie retrospekcje, które przybliżają czytelnikom szczegóły znajomości dwóch dziewczyn i rekonstruują bieg wydarzeń, który doprowadził do feralnego wypadku. Zazwyczaj jestem ostrożna w ocenie zabiegu dwóch perspektyw czasowych, ale w tym przypadku myślę, że był to wybór bardzo trafiony. Obydwie nitki czasowe są prowadzone w bardzo ciekawy sposób, a wątki z przeszłości doskonale uzupełniają to, co dzieje się w teraźniejszości. Może jedynie po rozwikłaniu całej tajemnicy Sarah, rozdziały sprzed wypadku są nieco mniej intrygujące. Wynika to z tego, że jako czytelnicy już poznaliśmy odpowiedzi na najbardziej nurtujące nas pytania, więc nie mamy tak silnej potrzeby, by ponownie zagłębiać się w to, co już było. Mimo to, końcowe rozdziały z retrospekcjami nadal angażują, ponieważ stawiają na duży ładunek emocjonalny bohaterów.

Chciałabym również pochwalić to, że „Dziewczyna, którą zapomniano” jest powieścią, w której autorka bardzo dba o logikę akcji i świata przedstawionego. Miałam poczucie, że gdy tylko pojawiał się moment, w którym czytelnik mógłby się zawahać i uznać, że coś nie gra, np. było ryzyko dziury fabularnej lub brak konsekwencji w tworzeniu świata przedstawionego, narracja od razu przychodziła z satysfakcjonującą odpowiedzią. Miałam poczucie, że autorka ciągle trzyma rękę na pulsie i nie pozwala na to, by czytelnik miał jakiekolwiek wątpliwości co do wiarygodności przedstawianych wydarzeń.

Nie można również nie zauważyć wyraźnego nawiązania do powieści „Niewidzialne życie Addie LaRue” V.E. Schwab. Sama konwencja bycia permanentnie zapominaną przez wszystkich ludzi dookoła z wyjątkiem jednej osoby jest wzięta praktycznie jeden do jednego z powieści Schwab. Na początku miałam obawy, że będzie to zbyt dosadna inspiracja, która otrze się o plagiat i tym samym zabije pomysł na nową książkę. Na szczęście pomysł zaczerpnięty od V.E. Schwab stanowi jedynie punkt wyjścia dla dalszej akcji, która jest już w pełni oryginalna. Celowość zabiegu i to, że autorka świadomie koresponduje z innym tekstem kultury, można odczytać z tego, że jedna z epizodycznych postaci ma na imię Addie – tak samo jak główna bohaterka jednej z najbardziej znanych powieści V.E. Schwab.

Na plus zaliczam również tempo wydarzeń. Akcja jest wartka, bardzo dużo się dzieje i nie można się nudzić. Narracja jest prowadzona w przyjemny sposób – język jest na bardzo dobrym poziomie, dzięki czemu czyta się łatwo i przyjemnie, w sam raz jak na młodzieżówkę. Jedynie czasami pojawiały się określenia i wypowiedzi bohaterów, które mnie osobiście wprawiały w lekkie zażenowanie – miało to miejsce głównie w wypowiedziach związanych z wątkiem romantycznym.

Będąc przy wątkach romantycznych, warto powiedzieć, że jest ich całkiem sporo w tej powieści. Aż trzy relacje romantyczne są mniej lub bardziej powiązane z naszą główną bohaterką. W związku z tym pojawia się wiele emocji, często bardzo gwałtownych i skrajnych. Nie brakuje również zawikłanych tajemnic, które Sarah próbuje rozwiązać i dzięki temu może na nowo poznać samą siebie.

W powieści pojawia się również wiele motywów mitologicznych. Wykorzystywane są w mniejszym lub większym stopniu, w każdym razie raczej usatysfakcjonują czytelnika, który lubi antyczne inspiracje.

Podsumowując, „Dziewczyna, którą zapomniano” to powieść, przy której się przede wszystkim bardzo dobrze bawiłam. Książka jest wyjątkowo wciągająca i angażująca. Polubiłam głównych bohaterów, czyli Sarah i Horusa. Jest między nimi dobra chemia i przyjemnie śledzi się ich wspólne sceny. Jest dynamicznie, dowcipnie, momentami gorąco w różnych znaczeniach tego słowa. Bardzo polecam, dobra rozrywka, która wciąga od pierwszych stron. Zakończenie sugeruje, że możemy spodziewać się kolejnych tomów.

[Recenzja powstała przy współpracy z portalem Sztukater.pl]

Wrócić z niepamięci

Sarah żyje na ulicach Seattle. Wraz z psiakiem o imieniu Roscoe, którego niedawno przygarnęła, stara się przetrwać każdy kolejny dzień. Nie jest to łatwe, ze względu na to, że jest młodą bezdomną dziewczyną w wielkim mieście, ale przede wszystkim dlatego, że nikt jej nie pamięta. Jest wymazana z pamięci rodziców, przyjaciół i sąsiadów. Nawet gdy...