Historia II wojny światowej, a w szczególności eksterminacja narodu polskiego i żydowskiego interesuje mnie od lat późnodziecięcych. Do tej pory jestem zszokowany liczbą istnień, które pochłonęła wojna. Długo nie mogłem zrozumieć jak było możliwe wymordowanie takich rzesz ludzi w obozach koncentracyjnych. Dzisiaj, po wielu latach, odnoszę wrażenie, że poukładałem to sobie w głowie. Pomocne były czas i doświadczenia życiowe, książki i filmy, podróże, poznawanie historii. Byłem w wielu miejscach, o których mówi książka. W Warszawie (w tym kilka razy byłem w Muzeum Historii Żydów Polskich), Treblince, Auschwitz. Mieszkałem w Otwocku.
Najchętniej sięgam po literaturę faktu. Zazwyczaj gdy czytam, zwracam uwagę na to czy autorem jest Polak. Książki pisane przez Polaków mniej mnie kłują w oczy niuansami lub rzeczami, które w moim przekonaniu zmieniają perspektywę.
Prolog. Gdy przeczytałem połowę, bałem się co będzie dalej. Refleksje autorki nad smutnym losem Niemców, którzy nie zdążyli uciec przed nadciągającym frontem i zostali rozstrzelani pod lasem przez Sowietów.
Na szczęście w dalszej części książki było niewiele takich smaczków. Dużo się z niej dowiedziałem i uważam, że jest to wartościowa lektura. Na łopatki rozłożył mnie opis marszu doktora Korczaka z podopiecznymi. Patrzyłem na niego oczami rodzica. Niestety znowu powstały kolejne pytania, na które sam będę musiał znaleźć odpowiedź.

Historia II wojny światowej, a w szczególności eksterminacja narodu polskiego i żydowskiego interesuje mnie od lat późnodziecięcych. Do tej pory jestem zszokowany liczbą istnień, które pochłonęła wojna. Długo nie mogłem zrozumieć jak było możliwe wymordowanie takich rzesz ludzi w obozach koncentracyjnych. Dzisiaj, po wielu latach, odnoszę wrażenie, że poukładałem to sobie w...