Nie byłem świadomy wielkiej ceny jaką zapłacili ludzie na Sri Lance na pokój. Sam miałem okazję być na wyspie, choć rzeczywiście na północ nas nie wpuszczali, to temat wojny po prostu nie istniał.
Harrison jest tu sprawiedliwy, to znaczy oddaje sprawiedliwość obu stronom i do obu stron jest krytyczny, a nade wszystko krytyczny jest do każdej decyzji, która potęgowała cierpienie i śmierć, niezależnie od tego, kto był osobą decydującą.
Całość jest interesującą kompozycyjnie, po każdym rozdziale jest wykaz, albo sprzętu, labo zamachów, albo ofiar wśród duchownych. Dzięki temu całość osadzona jest w konkrecie, ale ten konkret nie staje się suchą statystyką bez znaczenia załączoną gdzieś na końcu. Każda opowieść to realne dramaty i traumy.
Dojmujące było też milczenie świata. Wiara, że jeśli dużo ludzi umrze to świat musi reagować po raz któryś okazała się iluzją. Autor nie rozsądzą tu, wskazuje tylko że ochocze szafowanie trupami to naprawdę ponura gra.
Ponura opowieść, gdzie wszyscy robili coś źle. Śmierć była tylko taka, jak zawsze.

Nie byłem świadomy wielkiej ceny jaką zapłacili ludzie na Sri Lance na pokój. Sam miałem okazję być na wyspie, choć rzeczywiście na północ nas nie wpuszczali, to temat wojny po prostu nie istniał.
Harrison jest tu sprawiedliwy, to znaczy oddaje sprawiedliwość obu stronom i do obu stron jest krytyczny, a nade wszystko krytyczny jest do każdej decyzji, która potęgowała...