Przyznam, że myślałam, że będzie lepiej. Szczególnie po pierwszych stronach. Pierwszych kilkudziesięciu, ale potem sens jakoś mi się rozmył w dialogach, które kręciły się wokół w sumie nie wiem czego. I sporej ilości słów, która niewiele ze sobą niosła. Treść pierwszej połowy książki można byłoby streścić w trzech linijkach i wcale nie byłoby to z wielką szkodą dla czytelnika. Przepychanki słowne, niewiarygodne wręcz słownictwo (pie...rz się, bydlak, obracanie kobiet w bibliotekach, ja pier...ę i inne pojawiające się w rozmowach w kobietami), brak ogólnie znanych z romansów norm zachowania czy w sumie dosyć szczegółowe rozważania bohatera o dniach płodności jego kochanki są na początku ciekawe i w sumie niespotykane, ale potem zaczęły mnie męczyć. Coraz bardziej otoczenie historyczne ginie i w sumie można by całość przenieść w coraz bardziej współczesne czasy, a dla zachowania odrobiny sensu i logiki automobil przerobić na prom kosmiczny.
Trzech mężczyzn w poszukiwaniu spokoju i wytchnienia od nader emocjonującego (dwóch z nich) trybu życia wynajmuje zamek we Włoszech. Trzy kobiety w poszukiwaniu spokoju, ucieczce od wierzycieli wynajmują zamek we Włoszech. Ten sam. Trzy na trzy.
Jeśli to początek cyklu, to podejrzewam, że kolejne części będą o kolejnych parach z trójek. Jeśli tak, to przyznam, że mało odkrywcze i ogólnie rozczarowujące.
Sceny seksu, bo są, nawet kilka, na myśl przywodziły mi Laurens, tylko w takim mocno bardziej odważnym wydaniu. W sumie jakby spojrzeć na całość to ta również, gdzieś ocierała się o autorkę Narzeczonej diabła. Tyle, że w wydaniu ostatnich powieści, a nie tych początkowych.
Mam takie wrażenie, że nic nowego mi ta książka nie zaproponowała. Że w jakimś sensie chciała zaszokować słownictwem, lekkością obyczajów, odrzuceniem konwenansów, ale nie do końca jej się udało. Ciężko przekonać mi się do takiego widzenia świata, jaki pokazała autorka.
A bohaterowie?
Finn, jak przystało na szalonego naukowca jest cudny. Taki do zakochania i polubienia zanim jeszcze pojawił się w książce, choć to właśnie on pojawia się w niej pierwszy. Wielki, nieokrzesany bękart, który mógłby zdobyć serce każdej kobiety.
Aleksandra, i z tą jest gorzej. Maksymalnie wyluzowana, pewna, żeby nie powiedzieć bezczelna i walcząca o siebie i w jakimś sensie o otoczenie. Odrzuca miłość Finna i zdecydowanie odrzuca wszelakie próby namówienia jej na małżeństwo. Miast tego chciałaby mieć pieniądze, dużo pieniędzy, prowadzić swoje życie w przepychu i towarzystwie, a Finna wrzucić do wakacyjnego domku, gdzie bez skrepowania mogliby uprawiać seks. Potem mądrzeje, ale jak dla mnie jest za późno, aby jej uwierzyć.
Facet ma problem.
Pewnie, że pokona opory, ale mnie ta para do końca nie przekonała. Nie widzę miłości, bo chemia a i owszem występuje.
W sumie całość średnia jak dla mnie. Ale zjadliwa na tyle, że spokojnie można jej poświęcić jeden wieczór, bo rzeczywiście czyta się bardzo dobrze.

Przyznam, że myślałam, że będzie lepiej. Szczególnie po pierwszych stronach. Pierwszych kilkudziesięciu, ale potem sens jakoś mi się rozmył w dialogach, które kręciły się wokół w sumie nie wiem czego. I sporej ilości słów, która niewiele ze sobą niosła. Treść pierwszej połowy książki można byłoby streścić w trzech linijkach i wcale nie byłoby to z wielką szkodą dla...