Czytelniczy rok zakończyłem komiksem, który wpisuje się w moje najbardziej wstrząsające, hipnotyzujące, a jednocześnie pobudzające do refleksji podróżnicze wydarzenie z tego roku, a właściwie całego mojego życia, czyli wizytę w Czarnobylu i Prypeci. Zamkniętą strefę czarnobylską, a właściwie ludzi, którzy brali udział w likwidacji szkód zaraz po katastrofie przejmująco opisała Swietłana Aleksijewicz w swoim pokaźnych rozmiarów reportażu Czarnobylska modlitwa. Autorka opisywała szczegółowo skutki i wymiar ludzki awarii. Autorzy komiksu nie mają miejsca na detaliczne przyglądanie się różnym losom ludzkim i siłą rzeczy operują skrótami i symbolami, hasłowo przywołując horror katastrofy. Nie epatują dramatyzmem, ale w sugestywny i liryczny sposób przekazują prawdę o skażonym rejonie, do którego jedni przyjeżdżają zobaczyć skutki nieodpowiedzialnych działań i zaniedbań, a inni - jak samosioły (mieszkańcy, którzy nielegalnie osiedlili się w strefie) - wracają na swoją czarnobylską ziemię, mając poczucie, że właśnie tam jest ich miejsce.

Czytelniczy rok zakończyłem komiksem, który wpisuje się w moje najbardziej wstrząsające, hipnotyzujące, a jednocześnie pobudzające do refleksji podróżnicze wydarzenie z tego roku, a właściwie całego mojego życia, czyli wizytę w Czarnobylu i Prypeci. Zamkniętą strefę czarnobylską, a właściwie ludzi, którzy brali udział w likwidacji szkód zaraz po katastrofie przejmująco...