Książka Anny Marii Anders o Annie Marii Anders. Ani generała Andersa, ani jego żony Renaty Bogdańskiej zbyt wiele tam się nie znajdzie. Są za to wspomnienia z dzieciństwa, lat młodości przeważnie bardzo chaotyczne. Autorka po wielokroć wraca do tych samych historii, wydarzeń, postaci, opinii powtarzając je niemalże tymi samymi słowami. Oczywiście mocno gloryfikuje postaci rodziców, ale takie już prawo dzieci :).

Jednocześnie odebrałam tę książkę jako rodzaj rozliczenia ze swoją historią, a przede wszystkim z własnymi emocjami dotyczącymi rodziców. Bo jest ona bardzo osobista i chyba tylko to przemawia na jej korzyść. Jest to też książka o dorastaniu do polskości i w tym kontekście można rozpatrywać ją szerzej, jako przekleństwo pokolenia dzieci tych, dla których w Polsce Ludowej nie było miejsca.

Nie jest to biografia wysokich lotów – denerwuje toporny język, anglojęzyczne wtręty, liczne powtórzenia, a przede wszystkim niewiele treści czyli pisanie o niczym. Błędy ortograficzne litościwie przemilczę. Natomiast niewątpliwą zaletą książki jest bogata ikonografia, mnóstwo zdjęć przeważnie z prywatnego archiwum autorki. To chyba dzięki nim czasu poświęconego tej książce nie uznam za stracony.

Książka Anny Marii Anders o Annie Marii Anders. Ani generała Andersa, ani jego żony Renaty Bogdańskiej zbyt wiele tam się nie znajdzie. Są za to wspomnienia z dzieciństwa, lat młodości przeważnie bardzo chaotyczne. Autorka po wielokroć wraca do tych samych historii, wydarzeń, postaci, opinii powtarzając je niemalże tymi samymi słowami. Oczywiście mocno gloryfikuje postaci...