Mam chwilowo jakąś książkową niemoc i trudno mi utrzymać się przy powieści; dlatego sięgnęłam po komiks. Przez pierwsze pół albumu narzekałam czemu właściwie nie piszą takich książek. Przez drugie pół już wiedziałam dlaczego.

Czytam za mało komiksów, żeby mieć to wyczucie, które ma wielu komiksowych recenzentów. Oni mogli przewidzieć, ja nie, więc nie łamie mi to serca. Chodzi o to, że „Błękit” to fenomenalne zawiązanie akcji i bardzo złe rozwiązanie.

Niesłychanie bowiem lubię opowieści o pisarzach, muzykach, malarzach, to dla mnie jak powiew takiego świata, który może rozumiem, ale którego nigdy więcej nie doświadczę (choć warto wiedzieć, że nie jest mi całkowicie obcy). I mogłoby dosłownie rozłożyć mnie na łopatki, bo pierwsze naście stron to spełnienie marzeń wielbiciela noirowych i mrocznych opowieści o sztuce, dalej tempo i spójność siada. I w sumie nie wiem o co ostatecznie chodzi.

Trochę winna jest tzw. kreska. W „Błękicie” jest przeczadowa, rozmazana, chwilami oniryczna… i właśnie dlatego, chwilami ile bym nie szukała, nie mogę wyłapać szczegółów o których mowa w tekście. Nie ma w tym nic złego, ale w powiązaniu z fabułą (która ostatecznie siada) i postaciami (niedomalowanymi do końca), najlepiej nie jest. Choć dużo uroku ma!

Mam chwilowo jakąś książkową niemoc i trudno mi utrzymać się przy powieści; dlatego sięgnęłam po komiks. Przez pierwsze pół albumu narzekałam czemu właściwie nie piszą takich książek. Przez drugie pół już wiedziałam dlaczego.

Czytam za mało komiksów, żeby mieć to wyczucie, które ma wielu komiksowych recenzentów. Oni mogli przewidzieć, ja nie, więc nie łamie mi to serca....