„Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób” – chyba każdy zna te kultowe pierwsze zdanie z „Anny Kareniny” Lwa Tołstoja. I nie dlatego, że odkrywa przed nami prawdę objawioną, czy coś, czego nikt wcześniej nie wiedział. Jest to truizm, oczywista oczywistość, coś, o czym każdy wie.

Jednakże ta prosta prawda życiowa jest sednem zdecydowanej większości powieści. W końcu o szczęśliwych ludziach pisze się bardzo rzadko, gdyż nie ma w tym nic ekscytującego. To właśnie starcia, niesnaski, delikatne uszczypliwości pomiędzy członkami rodziny budują i napędzają niejedną historię. Jest to tak prosty, a zarazem tak oczywisty punkt wyjścia, że nie można się dziwić, iż tak wielu pisarzy zdecydowało się po ten motyw sięgnąć.

Nie inaczej jest z „Bękartem”, gdzie May (matka) i Eugenie (syn) są w ciągłym ruchu. Dlaczego? Otóż w bagażniku mają sześć toreb pełnych gotówki. Ostatnie więc czego im potrzeba to policyjna blokada, na którą przecież trafiają. Jednak stresujące sytuacje nie powodują, że bohaterowie komiksu panikują lub wykonują jakiekolwiek nerwowe ruchy. Widać, że w życiu przeszli już niejedno, także robią to, co wychodzi im najlepiej – improwizują. Ale czy są to warunki sprzyjające wychowywaniu syna?

Max de Radiguès w bardzo oszczędnym stylu opisuje zaskakująco ciepłą i pełną miłości historię. Relacja pomiędzy głównymi bohaterami zdecydowanie wykracza poza relację matka – syn. W końcu życie w drodze, życie pełne niebezpieczeństw i kradzieży nie tylko wpływa na zacieśnienie kontaktów, ale także i tworzy specyficzny rodzaj tej relacji. Dostrzegamy więc bezgraniczne zaufanie, gotowość do poświęcenia, wykorzystywanie sprzyjających okoliczności i rozumienie się bez słów. Tym samym czytelnik ma okazję przyjrzeć się osobom w swoim otoczeniu. I wcale nie jest powiedziane, że tylko kryminaliści znajdą w „Bękarcie” coś dla siebie.

Komiks nie ma nawet dwustu stron, dzięki czemu jest to lektura na jedno popołudnie. Najlepiej sobotnie lub niedzielne, ale godzinka po pracy również się nada. „Bękart” wciąga niczym bagno i nie puszcza, aż do końca. Zwłaszcza że podczas lektury nie miałem poczucia, że zwroty akcji są wymuszone. Przyznam się szczerze, że zaskakują i czasem chwytają za serce. Niekoniecznie podejrzewałbym u siebie takie górnolotne uczucia, ale komiks ma w sobie coś, co przykuwa uwagę. I zostaje w nas na dłużej.

Ponadto czarno-białe ilustracje pozwalają w pełni skupić się na opowiadanej historii. Wiem, „Sin City” to nie przypomina, ale proste rysunku umożliwiają nam pełniejsze docenienie scenariusza. Max de Radiguès udowadnia, że nie trzeba przygotowywać wieloaspektowej historii, aby docenić to, co w życiu jest ważne. Pod tym kątem opowieść spisuje się perfekcyjnie.

„Bękart” momentami ociera się o wybitność. Gwarantuję, że nie jest to komiks, obok którego przejdziecie obojętnie. Każdy kadr jest potrzebny, każdy dymek ma swój ściśle określony cel. Ten minimalizm powoduje, że całość prezentuje się niezwykle autentycznie. Zachęcam więc wszystkich do sięgnięcia po „Bękarta”, bo naprawdę warto.

Michał Wnuk