Nie zależnie od sentymentów, chęci albo niechęci do narodu rosyjskiego jedno trzeba przyznać. Front wschodni, w nazewnictwie rosyjskim nazywany Wielką Wojną Ojczyźnianą, był najbardziej krwawym teatrem działań jeżeli chodzi o II wojnę światową. Książka w względnie wyczerpujący sposób pokazuje historie sztrafbatów. Jak i biurokracje w RKKA, za małą drobnostkę już czekał Sztrafbat, ewentualnie pluton egzekucyjny, Kołyma. Cała książka jest przyrównana do chyba najsłynniejszego serialu o tematyce frontu wschodniego. Sam go widziałem parę razy, i przez pewien czas właśnie miałem takie wyobrażenie sztrafników. Rozstrzelania i owszem zdarzały się, ale na tyłach frontu przed resztą jednostki, a później ponownie posyłano żołnierzy do walki. Niema co kwestionować tego, jest wojna, a na wojnie trzeba sobie jakoś radzić. Dobrze, że teraz jest trochę lepiej. W dobie armii zawodowej i względnego pokoju nikt nie dezerteruje. To co mnie zaciekawiło, to fakt, że wcześniej też tworzono jakieś jednostki karne, oddziały zaporowe. Najciekawiej, i chyba najbardziej absurdalnie karanie żołnierzy wychodziło podczas wojny domowej. Jak już przytoczył autor, zawieszanie kary śmierci nie przynosiło skutków. Prędzej czy później ten człowiek i tak umarł. Jak nie na wojnie, to w latach 30, albo podczas kolektywizacji.

Nie zależnie od sentymentów, chęci albo niechęci do narodu rosyjskiego jedno trzeba przyznać. Front wschodni, w nazewnictwie rosyjskim nazywany Wielką Wojną Ojczyźnianą, był najbardziej krwawym teatrem działań jeżeli chodzi o II wojnę światową. Książka w względnie wyczerpujący sposób pokazuje historie sztrafbatów. Jak i biurokracje w RKKA, za małą drobnostkę już czekał...